DSC06639 (2)

XX OKRES MIĘDZYWOJENNY

_r ^tn^° ^{kierować do w}alki_ŁJ0daettkanie normalnego ^gi>-    ^s?a>vąłyj!ię czWś^it^dH^mi

fflaió wartościowym W. oaszęj d zi e w i ę t n a s towieczri ej tradycjiTTa jednostronność była rzeczą chyba wówczas konieczną, ale przyniosła w efekcie sporo skrzywień psychiki narodowej i zaprzepaszczenie wielu szans rozwoju kulturalnego, i^jtradycją przytłoczenia człowieka przez Polaka’1.walczyło wielu pisarzy w-XX w, (między innymi wielki problem Gombrowicza).

^PrzesłanieB

ideowe tej poezji znów przybiera kształt paradoksu: poezja staje się najbardziej polska, jeśli przestaje mówić o Polsce, bo dzięki ■ swej rozrzutności, bezinteresowności, oderwaniu od spraw praktycznych, świadczy o normalnym, wieloaspektowym funkcjo-| nowaniu narodowej kultury.

Jedną g nąjwcześnieiszych reakcji..były ^pierwsze tomy Wierzyńskiego; jakim szokiem musiały być te zbiory wierszy^ w —krytych me pQiawŁa+ą--sig t>o3aj ani razu słowa dotąd tak uświęcoip*^ ^t-gpinatowane, jąlttPnłska^^MSzyzń^^.-wBaród”. ,,gbowiązek” - praca”, a szereg słów: „walka”, „czyn”^bra-tersltwo, należy do rzeczywistości gry i za ba wy !j

W następnych zbiorach Wierzyński odszedł gd BQ£zji_ludy-

miłości

neuca memmeunca i lyzJmlP&miętnik miłosa\ C1925) zamieścił większość wierszy w przyciszonej tonacji emo

prawdy tkwi w twierdzeniu że jest to gfeióraSwŁfiźyo tematyce 1 sportowej, choć gównie taFiemu^ódczytywaniu zawdzięcza! złoty I

cjonalnej: mclaudiohjnych, poważnych, smutnych. Część utwo-~?&w z lUTTItr^ie/ka Niedźwiedzica Napisał jeszcze w okresie pierwszej wojny światowej, w latach poprzedzających pracę nadl Wiosną i winem. Zarówno tematyka*~^izvk. iak i znaczenie światopoglądowe Wiefkiej Niedźwiedzicy i Pamiętnika miłości lokują te dwrr^biory w bloku twórczości WtSrzynskiego nie I mieszczącym się w modęU-ooezii gry--i -zabawy. Natomiast wydany"wtTWZllLaur olimpijski \ontynu\i\e watki" strukturalni fflCZonrgr -wrzgśneąK^ińsat^y^ Wierzyński^^^yi^o 'ćyę.kć.

medal na Konkursie Literackim IX Igrzysk Olimpijskich w Amsterdamie w r. 1928.

Roger Caillois uważa sport za wzorową realizację gier i zabaw typu agonistycznego, będących walką w sytuacji stwarzającej równość szans przeciwników, dzięki czemu wygrana jest wymierna i niepodważalna. Dąży się do wyeliminowania wpływów zewnętrznych i przypadkowości po to, aby zwycięstwo uzależnione było jedynie od walorów startujących zawodników. Dlatego sport wymaga odpowiedniego treningu, maksymalnego wysiłku i woli walki. Współzawodnictwo sportowe uczy uczciwej walki: szacunku dla przeciwnika, przestrzegania przepisów, samodzielności, a może przede wszystkim uczy przegrywać. W Laurze olimpijskim opiewani są jednak zwycięzcy i sławni mistrzowie sportu lat dwudziestych. Wierzyński napisze też w jednym z wierszy, iż „Boska to rzecz być pierwszym i bawić się takim żartem” (Fanfara na cześć Karola Hoffa...), ale bardziej specyficzną cechą jego podejścia do agonistyki jest przeniesienie ajccentu z rywalizacji, czyli pokonywania wlpołzawo3nTOr~na pokonywanie Wźeszltód"TjoslmpS^iT^Ólfawioln^^ĆelÓwr^ celem tym jest przede wszystkim przekraczanie możliwości własnego órganizmo^npo^ońywąnie praw rządzących czasem i przes-frzenią;

Zachwyt nad pięknem człowieczego wysiłku i ruchu, zmierzającego do przekroczenia narzuconych mu ,grani^zńaiduiejyieTi!P krotnie wyraz w tej poezji. Porównania do zjawisk przyrody (czasem techniki) wskazująTże dorównanie fenomenom przyrody jest miarą piękna i celem wysiłku:

Otoczyliśmy ziemię nową panoramą I do taktu jej nowy podajemy krok.

Idziemy drżąc, jak pełne człowieka dynamo,

Tłoczące w głąb arteryj gęsty, żyzny sok.

Świat uderza wraz z nami jednym pulsem rytmu (Defilada atletów, w. 5-9; podkr. K.D.)