DSC09251

228

Szerokość złącza x zależy od średnicy ziarna, jego temperatury i czasu spiekania. Zależność grubości od czasu zanurzenia i temperatury przedmiotu przedstawiono na rys. 4.

Napylanie fluidyzacyjne prowadzi się wfluidyzatorze (rys. 5).

Fluidyzator gazowy jest naczyniem z podwójnym dnem: stałym i porowatym, przez które tłoczone jest powietrze lub gaz. Ciśnienie sprężonego powietrza lub azotu wprowadzonego pod przegrodę stosuje się takie, aby grubość warstwy rozpylonego tworzywa w fliiidyzatorze była od 2 do 3 razy większa od grubości warstwy nasypowego tworzywa.

•Fluidyzator magnetyczny ma cienkie dno metalowe lub dno wykonane w postaci membrany wykonanej z elastycznego materiału (np. gumy). Dno zbiornika jest podłączone do elektrowibratora, Niekiedy zbiornik fluidyzatora wykonuje się z materiału dielektrycznego i umieszcza się go w zwojnicy induktora zasilanego prądem wysokiej częstotliwości.

Rys. 5. Schemat fluidyzatorów; a) fluidyzator gazowy, b) fluidyzator magnetyczny

6. Napylanie płomieniowe

Napylanie płomieniowe polega na rozpyleniu tworzywa powłokowego (pasta lub proszek), stopieniu w strefie płomienia lub w jego otoczeniu, celem utworzenia zwartej i zestalonej powłoki na pokrywanym przedmiocie. Napylanie płomieniowe prowadzi się głównie w odniesieniu do duZych konstrukcji metalowych, betonowych, ceglanych, drewnianych itp. Obecnie napylanie płomieniowe ma bardzo ograniczone zastosowanie i wykorzystywane jest w nielicznych przypadkach. Na rysunkach 6 i 7 przedstawiono przykładowo schemat konstrukcji urządzenia WW-1 produkcji krajowej. W skład tego urządzenia wchodzą: podajnik tworzywa i pistolet, do którego doprowadza się gaz i mieszaninę proszkowo-powietrzną. Zadaniem pistoletu jest podgrzanie strumienia proszku do ustalonej temperatury, co można uzyskać przez skierowanie płomienia wzdłuż osi strumienia. Szybkość podgrzewania cząstek tworzywa zależy od temperatury płomienia, szybkości gazu (tj. szybkości rozprzestrzeniania się płomienia) oraz ilości ciepła, jaką dostarcza płomień w jednostce czasu. Do wytwarzania płomienia stosuje się różne gazy palne, przede wszystkim acetylen, propan, butan, gaz ziemny, wodór, gaz świetlny lub gaz płynny (mieszanina propanu i butanu), a jako gazów podtrzymujących palenie używa się powietrza lub tlenu. Najczęściej stosowany jest płomień acetylenowo-tlenowy. Najniższą temperaturę, ok. 300°C, notuje się u wylotu dyszy, gdzie znajduje się mieszanina nie spalonego acetylenu i tlenu; w strefie tej nie ma spalania. Dopiero rozpad acetylenu na węgiel i wodór oraz następne spalanie tych produktów powoduje podniesienie się temperatury do 2000° C lub 3000^#C.