DSC�93 (2)

Interesowało mnie? Intrygowało? Nawet nie to. Jedynie istniało (dla mnie). Bardzo szybko zrozumiałem, że jego istnienie (jego „przygoda”) polegała na współistnieniu dwu nieciągłych elementów, różnych i nie należących do tego samego świata (nie trzeba było tego dodatkowo akcentować): żołnierzy i zakonnic. Przeczuwałem w tym jakąś zasadę strukturalną (na miarę mojego oglądu) i zaraz spróbowałem to sprawdzić oglądając inne zdjęcia tego samego reportera (Holender Koen Wessing): wiele z tych zdjęć przyciągało moją uwagę, gdyż miały w sobie właśnie taki dualizm. Tutaj, matka i córka lamentują po aresztowaniu ojca (Baudelaire: „wyolbrzymiona prawda gestu, gdy zachodzą wielkie wydarzenia życia”), a dzieje się to gdzieś daleko na wsi (w jaki sposób doszła do nich wiadomość? dla kogo te gesty?). Tam, zniszczona droga i trup dziecka, przykryty białym prześcieradłem; otaczają je zgnębieni rodzice i przyjaciele; scena niestety banalna, ale zauważam gołą stopę trupa, prześcieradło trzymane przez matkę (po co ono?), w oddaleniu kobietę.