DSC�15 (2)

miast to, co widzę ja, prowadzony przez „oko, które myśli”, każe mi dorzucić coś do zdjęcia.

To niebrukowana ulica, ubita ziemia. Skrawek tej drogi daje mi pewność, że znajdujemy się w Europie Centralnej. Odkrywam odniesienie zdjęcia (fotografia naprawdę przechodzi tu sama siebie, czy nie jest to jedyny dowód jej sztuki? Zatrzeć się jako medium, nie być już znakiem, ale rzeczą samą?). Całym sobą rozpoznaję atmosferę miasteczek, które zwiedzałem podczas dawnych podróży po Węgrzech i Rumunii.

Jest również inny rozwój punctum (mniej proustowski): gdy — pozostając paradoksalnie „szczegółem” -— zajmuje całą fotografię. Duane Michals sfotografował Andy’ego Warhola: prowokujący portret, ponieważ Andy Warhol zakrywa twarz dłońmi. Nie mam zgoła chęci komentować intelektualnie tej gry w chowanego (to należy do Studium). Dla mnie Andy Warhol niczego nie ukrywa, daje mi wprost do odczytania swoje ręce, a punctum to nie gest, ale nieco odpychający widok tych szerokich paznokci, zarazem miękkich i w obwódce.

83