DSC�54 (2)

i ■ i >

_m dornna Korin, _v ■. *c

AocoS jest.. S&ferb tyiowi. c».i j.j ro późnych cer t

■skiej za święte, I |/jnym j<g*S<d- ‘ z

ligijnepjwago. że k yzm, augo, zastosou n wyobgodzenie ro:

n

'/OW.il

ydzi zo [eżności, p

>h

>Aiiy, cii' obrane

‘konanie

«ści. Mczyźnie, zbiegają się i uzupełń łto, opprzekonania ludzkie. W przykl

reślonazujo na możliwą płaszczyzną p rok w cielami trzech uniwersalnych Ucjani/Szanse pogodzenia w wyższej • rNa k.rcligię ^w ujęciu kardynalnych •r*g ana^w, mianowicie animiznm, dynamizmu igii    .praobjawionie I3oga. W uderza.

Hó\vni'P^rzykładzic przesuwa w sposób fraj czeba ² czysto wy rozumowanego, teoretyzując Mczne^,K1 nieokreślony przedmiotowo omocjonalu jtnań jt°w z innymi drogami do świętości. Szczyt} loiieje ^w próbie wprzęgnią iteistów w służbę bożą, co U _grui karkołomną ekwilibrystyką w myśl francuskiego pi sublime au ridicule n*est ąu*un pas. nse Sodcrblam. niestnid/cnie. poszukuje dla rozbieżnych teorii wy-

relij

ni«»zi

iozna

cza-

zmu

odąłem

zatrąca

/ia: du

wenc/^zn^^vy^^sl^ryh°^WIjnej nad teorii, mającej je wszy;

Ł o a no ^T⁷⁷¹¹ Wspólnej wyższej płaszczyźnie. I trzeba przyznać, że jest a_lU w tym mistrzem nad mistrze. Nikt nigdy, tak jak on, nie potrafii j_Wu stopić całego dotychczasowego, poplątanego i niezgranego do-l>fNiż i ^ro^k^u religioznawczego w jeden konsekwentny i oryginalny mo-fzi^kó ⁿ°Ji^l* Historyk teorii religioznawczych dostrzeże w jego ckume-nicznej syntezie elementy zarówno animizmu, jak i dynamizmu i* rą_oropartego o pojęcie nadprzyrodzonego, wszechobecnego fluidu ma-_tvj v. na, uznanie dla prac Durkheima z rozróżnieniem świętości i świc-ckości, uznanie dla Rudolfa Otto z jego koncentracją na osobi-odczuciu świętości, kontynuowanie klasycznej rclacjonisty-

.^c >vi n, m ,U»y o .obi*: powiedzieć bo* przesady: „.Testem n gijnym i nic religijnego nie jest mi obce", jak również: „.U ;tcm religioznawcą i nic lYli .ioznawezego nie jest •' i ic <nam \ To drucie stwierdzenie dobrze oddałoby ogromny kład ptacy i niespotykaną, błyskawiczną chłonność intelektu /k > npromi owym podpoi/^kowaniem go działalności eku-

Jsk/.e wielkim uczonym byłby Natan Soderblom, gdyby nie v.pi ragł la kich darów talentu badawczego w służbą wyznania, w służbą * kumenii, gdyby nie roztrwonił wiele cennego cza.Tu ha " _f fj\vy organizacyjne, administracyjne, polityczne. Czyta się pra-r» szwedzkiego uczonego z mieszanym uczuciem podziwu dla \r \ wneri wykładu i głąbi erudycji, a jednocześnie żalu z.a to-'.ponowa nic doświadr/.dm j nauki na rzecz idealizmu i mistycznej historiozofii.

Ze wszystkich apologrtów i hrześcijańslwa Sódorblom jest bez w ątpi nia najbardziej tolerancyjny, a przez to i najsympatycz-:    >zy. Tolerancją rozciąga i na ateistów, widząc w nich też

.be Boży". Stąd jednak zwiększone niebezpieczeństwo jego

0    id ziały wnń pozanaukowych. Można zaryzykować twierdzenie, z* : rcybi-kup szwedzki kochał się w rei i gi ach niechrześcijan^.

¹    kich. W jego ujęciu kroczą one po jednej drodze, której kresem dl i ws/ystkich jest krzyż. Ola bezstronnego badacza rcligii po-•: brie ujęcie zakrawa nie tylko na jawną teologię, ale i na sche-n atyzm. Niezrozumiała przecież byłaby powszechna dziś nieufność i niechęć do chrześcijaństwa ze strony innych wielkich religii s iai.i, o czym pisze Radhakrishnan i do czego przyznają się sami nńsjonaizc, jak np. Thomas Ohm¹⁰.

Sam Friedrich Ilciler przyznaje, żc „dzieła Soderbloma o po-\ zachrzcścijuńskich religiach są nie tylko kopalnią pouczenia, lecz \ także źródłem religijnego pogłębienia i ewangelicznego umocnie-\ nia”. Dwie tendencje przyświecały szwedzkiemu religioznawcy: poznanie prawdy i zużytkowanie faktów dla celów apologetycz-

• Tor. jego: „/godnie z tym najlepsza definicja rcligii indywidualnej będzie brzmieć: «.Tcd pobożnym ten, dla koso coś jest święte*, a głównym ry ern rchgłi zinstytucjonalizowanej jest 'rozróżnienie świętości i świec kc ;ci" (Dax Wcrtlen den Ciottesf/laubens, s. 179).