Scan 110328 0118

120

7. GRUPY NA ODDZIAŁACH SZPITALNYCH

2.    Poważne problemy grupy z budowaniem autonomii i spójności.

3.    Zahamowanie i zaburzenie komunikacji między osobami przewlekle chorymi.

W tego rodzaju grupach niezwykle trudno osiągnąć autonomię i spójność, ponieważ uczestnicy często są z grupy niezadowoleni i ją dewaluują. Są też bardzo zależni od prowadzącego i bardziej podatni na jego aprobatę niż na naciski grupowe. Normy grupowe nigdy niemal nie są przestrzegane automatycznie -prowadzący musi je wielokrotnie przypominać.

Komunikacja między osobami przewlekle chorymi jest ograniczona i często zniekształcona. Wypowiedzi uczestników miewają charakter autystyczny, brakuje im wspólnego wątku czy nawet nie odnoszą się do tego, co się dzieje w grupie. Częstym zjawiskiem jest pacjent monopolizujący grupę, którego pozostali uczestnicy źle znoszą, a także samobójcze nastroje i egzystencjalna rozpacz, które udzielają się innym członkom grupy. W kryzysach tego rodzaju, a także w innych sytuacjach kryzysowych pacjenci odsuwają się od siebie lub zachowują się impulsywnie i destrukcyjnie. Projektują swoje problemy intra-psychiczne na grupę i nie przyjmują interpretacji dotyczących zachowania grupowego.

Mimo wszelkich ograniczeń wynikających z charakteru zaburzeń uczestników terapeuta musi pamiętać, że dla większości jej członków grupa jest jedyną okazją do przeżycia rzeczywistego, ciągłego, spójnego doświadczenia społecznego. Ci pacjenci muszą przez długi czas żyć razem w stresujących warunkach, uniemożliwiających zaspokojenie wielu potrzeb; dobrze prowadzona psychoterapia grupowa może redukować skutki niektórych codziennych tarć i napięć, zaspokajając emocjonalne potrzeby przyjaźni i relacji interpersonalnych. W pracy z tą populacją szczególnie istotne są takie czynniki terapeutyczne, jak uniwersalność, altruizm, zachowania naśladowcze i techniki uspołeczniające. Cele tego rodzaju grup obejmują:

1.    Naukę lepszego odnoszenia się do innych.

2.    Naukę skuteczniejszego radzenia sobie z problemami, takimi jak zachowania impulsywne, halucynacje słuchowe i podejrzliwość.

3.    Dzielenie się informacjami na temat farmakoterapii, warunków życia na oddziale i leczenia.

4.    Planowanie wypisu.