Scan 110328 0123

126

8. GRUPY AMBULATORYJNE

Prowadzący nie może dać się wciągać w interakcje, które powtarzają lub odzwierciedlają patologię pacjenta. Oto przykład: elokwentny, autorytarny mężczyzna zajmujący kierownicze stanowisko skarżył się na brak satysfakcji w związkach uczuciowych; przyciągał jedynie - jak mówił - kobiety, które „czegoś od niego chciały" albo „chciały go zdobyć". Wkrótce po wejściu do grupy zaczął się skarżyć, że „sprawy nie idą dostatecznie szybko", i zapowiadać, że wobec tego odejdzie, co terapeutkę i pozostałych uczestników postawiło w niesatysfakcjo-nującej roli osób, które próbują go przekonać, by w grupie został.

Skład grup zorientowanych interpersonalnie i dynamicznie jest heterogeniczny pod względem rodzaju problemów i patologii poszczególnych uczestników, jednakże dość homogeniczny pod względem siły ego, zdolności do refleksji psychologicznej, motywacji do zmiany i tolerancji na stymulację interpersonalną. Celem tego typu grup nie jest po prostu likwidacja zgłaszanych objawów czy podstawowych przyczyn skarg (ponieważ, jak widzieliśmy, objawy te i skargi niekoniecznie reprezentują prawdziwą naturę leżących u ich podłoża problemów). W grupach tych dąży się do zmiany charakteru, której ma towarzyszyć trwała zmiana zachowań interpersonalnych. Dlatego najważniejszym czynnikiem terapeutycznym będzie w nich interpersonalne uczenie się.

ZADANIA I TECHNIKI

Większość grup interpersonalnych i psychoanalitycznych spotyka się raz bądź dwa razy w tygodniu na 90 minut. Optymalna liczebność takiej grupy to ośmiu pacjentów - czterech mężczyzn i cztery kobiety - z parą prowadzących obu płci. Na miejsce pacjentów, którzy kończą terapię, wchodzą nowi uczestnicy, jednakże skład grupy jest względnie stały, bowiem większość pacjentów, by uzyskać rzeczywistą zmianę terapeutyczną, pozostaje w grupie od roku do dwóch lat.

Na uczestnikach spoczywa odpowiedzialność za wnoszenie tematów na otwarcie każdej sesji i za monitorowanie przebiegu spotkania. Ciągłości między spotkaniami sprzyjają komentarze prowadzących dotyczące procesu grupowego oraz pisemne relacje ze spotkań dostarczane uczestnikom między sesjami.

Najważniejszym zadaniem koterapeuty jest klaryfikowanie i interpretowanie tego, co się w grupie dzieje tu i teraz. Styl tych interpretacji i sformułowania zależą w pewnym stopniu od ideologii wyznawanej przez prowadzącego oraz od rodzaju grupy (grupa Gestalt, psychodynamiczna itd.). Niektórzy prowadzący wolą wygłosić podsumowanie pod koniec spotkania, podczas gdy inni interweniują, ilekroć ktoś wyraża silne uczucia, proponując na przykład, by uczestni-