3582278011

ROZDZI AŁ II.

SYSTEM KSZTAŁCENIA MAGISTRÓW FIZJOTERAPII W POLSCE NA PRZYKŁADZIE AWF JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO W WARSZAWIE

1. Rys historyczny procesu kształcenia fizjoterapeutów w Polsce

Fizjoterapią (rehabilitacją) w pierwszych latach jej tworzenia zajmowali się najczęściej ortopedzi. Proces kształcenia specjalistów' wymagał dobom odpowiednio wykształconych dydaktyków'. Działania zapoczątkow-ane

w' kształceniu przez prekursorów' wzbogacali i pogłębiali ich uczniowie i następcy kształcąc: magistrów' gimnastyki leczniczej, fizjoterapeutów' i innych pracowników'. Przekazywali oni następcom specjalistyczną wiedzę z rehabilitacji w' kardiologii, neurologii, pneumonologii, w' uczelniach, klinikach i ośrodkach specjalistycznych, harmonizując i nakreślając granice zakresu potrzeb przygotowania teoretycznego i praktycznego. Pomimo to na początku zaw'ód fizjotcrapcuty/rehabilitanta traktowany był jako podrzędny w' stosunku do medycyny. Rozw'ój szkolnictwa, badań i doświadczenie doprowadziły jednakże do międzynarodowego uznania fizjoterapii jako autonomicznego zaw-odu funkcjonującego na zasadach otw-artego i równorzędnego partnerstwa z całym szeregiem dziedzin ochrony zdrow'ia, jak medycyna czy pic lęgnia ret w'0.

W latach pięćdziesiątych zorganizowano kilka szkół techników fizjoterapii. Magistrów' gimnastyki leczniczej kształcić zaczęły Akademie Wychowania Fizycznego, w: Warszaw'ie, Poznaniu, Krakowie, Wrocławiu i Katowicach. Uczelnie te nadal kształcą magistrów' fizjoterapii.

W 1959 roku rehabilitacja została uznana za odrębną dw'ustopniow'ą specjalność kliniczną dla lekarzy. Niektórym lekarzom, dotychczas pracującym w' placów'kaeh rehabilitacyjnych, nadano specjalizację 11 lub I stopnia w' drodze w-eryfikacji. Równocześnie rozpoczęło się, już zgodnie z ustalonym programem, kształcenie przede wszystkim lekarzy, którzy otrzymyw-ali tytuł specjalistów' rehabilitacji narządów' ruchu. Aby zaspokoić zapotrzebow-anic na innych niż lekarze specjalistów, zapoczątkow-ano

23