3582334314

wyjazdów w różne części kraju i niestawienia się na zajęcia, zostaje skreślony z listy studentów. Rok później pisze do dziekanatu prośbę o przesłanie jego dokumentów. Musi się po nie jednak udać osobiście. Wkrótce potem po rozmowie z dziekanem Wydziału Humanistycznego UW zostaje przyjęty na drugi rok studiów romanistyki. Studia kończy w 1965, z tytułem magistra.

Stachura wiele podróżował nie tylko po Polsce, ale i za granicę. W1966 wyjechał do Jugosławii, w 1971 udał się na Bliski Wschód, głównie do Syrii, dwukrotnie podróżował do Norwegii (1972 i 1973), poza tym odwiedził Szwajcarię, Francję (powrót po latach), USA, Kanadę. Meksyk.

Jego żoną była Zyta Anna Bartkowska o pseudonimie twórczym Zyta Oryszyn, którą poznał w 1960 r. Ożenił się z nią dwa lata później. Małżeństwo to jednak nie przetrwało i w 1972r. rozwiedli się. Stachura nigdy nie mógł pogodzić się z jej odejściem, co można wyczytać w licznych jego wierszach czy piosnkach.

Stachura wydał: zbiory wierszy ? Dużo ognia (1963)

? Po ogrodzie niech hula szarańcza (1968)

? Przystępuję do Ciebie (1968)

? Piosenki (1974)

? Dużo ognia i tak dalej (1978)

Opowiadania i poweści:

Jeden dzień (1962)

Falując na wetrze (1966)

Cała jaskrawość (1969)

Siekierezada albo Zima leśnych ludzi (1971)

Się (1977)

? Ponadto

Luźno skomponowana ?opowieść rzeka? Wszystko jest poezją Dialog filozoficzno ? poetycki Fabuła rasa. Rzecz o egoizmie.

Stachura zmarł popełniając samobójstwo 24 lipca 1979r. (zażył sporą ilość tabletek na uspokojenie) w swoim mieszkaniu w Warszawie. Parę miesięcy wcześniej prawdopodobnie również próbował targnąć się na swoje żyde rzucając się pod elektrowóz (stracił wtedy cztery palce u prawej ręki). Leczył się po tym wydarzeniu w szpitalu psychiatrycznym w Drewnicy.

3. Twórczość Edwarda Stachury.

Wielu krytyków nie miało oporów przed głoszeniem formuły nierozerwalności żyda i pisania. Między Stachurą i bohaterem jego książek stawiano znak równości, jednocześnie sugerując iż autor poza pisaniem nie istnieje. Tak zrodziła się formuła: ?żyaopisanie?. Jako pierwszy myśl taką sformułował Henryk Bereza na spotkaniu Związku Literatów, które poświęcone było twórczości Stachury. Konstatacja ta nie przypadła do gustu samemu Stachurze, który zareagował zdaniem: ?No, chyba trochę Pan przesadził. Ja jednak żyję. i to przede wszystkim?

Rzeczywiśae tak jak pisze to Pachocki termin sformułowany przez Berezę, który posiadał bardzo duży autorytet wśród środowiska literackiego zaważył na wielu interpretacjach utworów Stachury, stąd też często jest pomijany przez badaczy, bądź też interpretowany jednostronnie.

Niemniej jednak nie można oddąć zupełnie biografii autora od jego bohaterów czy ?ja? lirycznego. Czasami takie powiązanie może pomóc w interpretacji. W poezji podmiot liryczny jest często wrażliwym, mającym za sobą różne (często bolesne) doświadczenia wędrowca. Nie pozbawiony jest też wiary w ideały, które choć, być może nie są na wyciągnięcie ręki, to jednak przecież istnieją. Częstym motywem podejmowanym w poezji Stachury jest miłość do kobiety. Zazwyczaj jednak bohater liryczny mówi o swojej niespełnionej miłości, wyraża derpienie z powodu utaraty ukochanej. Jednak jest w tych wierszach i niejednokrotnie pocieszenie, że pozostaje wspomnienie o tej jedynej kobiecie.

Człowiek w poezji Stadiuiy, choć poddany bolesnym doświadczeniom, narażony na cierpienia, tęsknotę, porzucenie nie traci jednak poczucia wartości samego siebie i tego, co go otacza. Chroni go przed tym wiara i nadzieja w to, że świat idealny, szczęśliwy istnieje, że wreszcie nadejdzie moment uspokojenia i szczęśda, choćby miało się to stać w momencie śmierci. Odnajdzie więc sens w poszukiwaniu, dążeniu i w niezłomnej wierze w ideały.

Język w poezji Stadiury jest prosty, ale tylko pozornie. Takie wrażenie powodują częste odstępstwa od norm i wzorów językowydi. Jednak wszystkie te zabiegi były przemyślane, ponieważ Stachura bardzo żmudnie pracował nad każdym zdaniem. Język styl, rytm, składnia, a nawet dobór wyrazów