1636661555

KARTA PRACY

Grupa I

Jadwiga Budzisz - Buynowska

Jadwiga Budzisz - Bujnowska urodziła się we Lwowie, uczęszczała do Prywatnego Gimnazjum Żeńskiego Zofii Strzałkowskiej we Lwowie, ukończyła też Akademię Handlową w Krakowie, studiowała na Uniwersytecie Lwowskim im. Jana Kazimierza filozofię ścisłą i psychologię. W 1920 r. wyszła za mąż za Izydora Budzisz - Bujnowskiego. To on pierwszy odkrył jej talent i był jej przewodnikiem po świecie sztuki. Wspólnie z Jadwigą przeżyli 20 lat. Po ślubie młodzi wyjechali do Gostynina, gdzie Jadwiga uczyła języka polskiego i niemieckiego w Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki. Następnie wyjechali do Włocławka, gdzie objęła wykłady w Państwowym Liceum i Gimnazjum. Tam też zastała ich wojna... Izydor wywieziony został do Rzeszy, skąd powrócił w 1940 r., chory na gruźlicę, zmarł tegoż samego roku. Osamotniona Jadwiga została wywieziona na roboty do Niemiec.

Do kraju wróciła w 1945 r. i nie mogąc dostać pracy we Włocławku zamieszkała w Tucholi, będąc nauczycielką w Liceum Pedagogicznym. Potem przeniosła się do Gostynina. W 1946 r. pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Rzeszy Niemieckiej została aresztowana i osadzona w więzieniu. Zwolniona, w wyniku donosu w 1949 r. ponownie została aresztowana i osadzona w więzieniu w Chojnicach.

Po wyjściu z więzienia chciała dalej pracować w szkole, ale niestety „drzwi wszystkich szkól były dla niej zamknięte”. Wróciła do Złotowa, podejmując pracę w różnych zawodach. W końcu postanawia starać się o rentę. Otrzymała ją i w 1952 r. przyjechała do Kwidzyna.

To wtedy zaczęła malować. Lata wojny i dramatyczne przeżycia nie pozostały bez wpływu na jej późniejsze życie i twórczość. Malarstwo stało się sensem jej życia. Wtedy też zaczęła dawać o sobie znać choroba. Była kobietą osamotnioną, z nasilającą się coraz bardziej chorobą psychiczną, żyjącą w ubóstwie. Malując znajdowała uspokojenie. Swoje obrazy malowała, „na czym popadło”: były to kartki z bloków, zeszyty, skrawki papieru, tektura, gazety a nawet skrawki płótna, bibuła i płyta pilśniowa. Swoje malarskie przeżycia uzewnętrzniła także na ścianach mieszkania, które było jej pracownią. Nieraz rezygnowała z jedzenia, byle kupić farby i pędzel. Gdy nie miała pędzla robiła go z patyka i gałganków...

Najczęściej posługiwała się akwarelą (rzadziej temperą), farbą olejną tylko na płytach, kredką świecową, grafitową czy długopisem, często też łączyła te wszystkie techniki. Wiele jej prac wykonanych jest w ołówku czy też atramentem. Obrazy malowała bez gruntu, bezpośrednio na podłożach.

W 1969 r. studenci historii sztuki Uniwersytetu Warszawskiego zainteresowali się artystką żyjącą w ubóstwie i postanowili zorganizować jej wystawy: Salon Wystawowy Gdańsk (Długi Targ) „Sień Gdańska” - 1970 r.; Klub Studentów Politechniki Śląskiej „Spirala” - 1970 r.; Muzeum - Kwidzyn - 1971 r.; Biblioteka - Kwidzyn - 1971 r.; Galeria Klubu Medyków - Warszawa - 1972 r. W niektórych happeningach autorka brała udział osobiście, a jej radość z dostrzeżenia jej twórczości nie miała granic.

W dorobku malarskim Jadwigi doliczono się ponad dwieście prac, z czego część zaginęła, część rozdała sama autorka, jednak znaczna ich część zachowała się w muzeach i zbiorach prywatnych koneserów sztuki. Twórczość Jadwigi Budzisz - Bujnowskiej skatalogowała i scharakteryzowała Barbara Wilk - Malinowska.

Zmarła 14 marca 1990 r. pozostawiając po sobie wielki dorobek artystyczny oraz swoje marzenia, te spełnione i te, których nie udało się spełnić.

KlMID/yN

frUl

8LW « MOJEM WSIO