6625847736

I

I

- To był żart!

- A ja teraz nic żartuję.

- Jeśli ty mu pawim, to ja też. Przypominam, ze dałaś mu chyba z dziesięć.

Uśmiechałem tię niemrawo, żeby pokazać, że mi nic zależy, ale w myślach gorączkowo oceniałem sytuację. Jeśli Witek się dowie, to może razem się po-śmicjcmy i będzie po spra wie, ale jeśli dowie się reszta chłopaków, będą mi to wypominali prze/ kolejne lata. w każde walentynki. A jeśli dowiedzą się dziewczyny? O nic! Zośka mnie chyba zatłucze.

- Do kiedy mam u ciebie sprzątać? - spytałem, zrezygnowany.

-Do odwołania!

ROZDZIAŁ 4

DYWANIK U DYREKTORA

Nic wiem, dlaczego tak się dzicic, ale czasami nauczyciele każą mi iść do dyrektora. To zdumiewające, bo uważam sic za w miarę grzecznego ucznia, nic wszczynam bójek, nie używam brzydkich słów (a przynajmnici nic głośno), me podstawiam nóg kolegom, me ciągnę za włosy dziewczyn.

A mimo to zdarza się, ze nauczyciele za karę wysyłają mnie do gabinetu dyrektora, „na dywanik" - tak to nazywają. Inaczej mówiąc, chodzi o to, że dyrektor ma zwrócić mi uwagę. Na przykład za to, że na lekcy ach rozmawiam. To prawda, rozmawiam, bo przeocz trudno siedzieć ocho. gdy ma się coś ważnego do powiedzenia. A ja akurat mówię same ważne rzeczy. Bardzo interesujące dla kolegów, czasem bardziej interesujące niż lekcja, więc trudno im się dziwić, że słuchają mnie zamiast nauczyciela.