26149

Równie ważne jak granice i hierarchie statusów są interakcje w grupie. Wyróżnia się trzy główne procesy interakcji grupowych: porozumiewanie się, konflikt i spójność.

POROZUMIEWANIE SIĘ

Porozumiewanie się stanowi zapewne istotę działań większości grup,. Członkowie grupy informują się nawzajem, popierają swoje sądy, krzyczą na siebie, poprawiają się nawzajem. Krotko mówiąc, przekazują sobie informacje, uczucia i postawy.

Porozumiewanie się członków grupy nie odbywa się przypadkowo. Prowadzono wiele badań na temat natury porozumiewania się w grupie. Bales wraz, ze współpracownikami (1951) odkrył, że wzór porozumiewania się jest zwiany, ze statusem jednostki w grupie. Bardziej szczegółowe badania Crosbiego (1975) wykazały, że porozumiewanie się w grupie (szczególnie w grupie stabilnej) odbywa się miedzy osobnikami o równym statusie lub przepływa jednostek o wyższym statusie do jednostek o niższym statusie. Romans (1950) udowodnił, że natura działań grupy przyczynia się do tworzenia wzorów porozumiewania się miedzy jej członkami. W sytuacjach łączących się z rozwiązywaniem zadań porozumiewanie się zachodzi głównie miedzy członkami o wysokim i niskim statusie. W sytuacjach towarzyskich lub rekreacyjnych porozumiewanie się najczęściej jednostki o równym statusie.

KONFLIKT

Porozumiewanie się i interakcje miedzy członkami grupy nie zawsze przebiegają łatwo i przyjemnie. Niekiedy członkowie grupy sa, ze sobą w konflikcie. Badając konflikty rodzinne (mała grupa), Lecha i Jon Scanzoni (1976) wyróżnili trzy różne aspekty zróżnicowania form konfliktu. W aspekcie pierwszym odróżnić można konflikty postaci „wszystko albo nic” oraz postaci mieszanych motywów. W konflikcie „wszystko albo nic” jedna osoba wygrywa albo przegrywa wszystko. W konflikcie mieszanych motywów żadna z osób nie chce wszystkiego przegrać ani wygrać.

W drugim aspekcie przeciwstawić można konflikty osobowościowe konfliktom sytuacyjnym. Konflikty osobowościowe wywołane sa przez różnice osobowościowe zaangażowanych w nie jednostek. Konflikty sytuacyjne zaś powodowane sa przez kontekst społeczny, w jakim znajdują się partnerzy, (kiedy np. próbuje się dzielić skąpe i niewystarczające zasoby, takie jak pieniądze)

Pod trzecim wreszcie względem wyróżnić można konflikty fundamentalne (basie) i niefundamentalne (nonbasic). Konflikt fundamentalny toczy się wokół podstawowych norm związanych z dana sytuacja, natomiast konflikt, niefundamentalny dotyczy zastosowania uzgodnionych już norm w konkretnej sytuacji. Grupowy spór, co do wyboru drużyny, z która ma być rozegrany mecz w baseball, jest przykładem konfliktu niefundamentalnego; spór o angażowanie się bądź nieangażowanie w ogóle grupy w zawody sportowe stanowi przykład konfliktu fundamentalnego.

Konflikty mieszanych motywów, sytuacyjne i niefundamentalne należą ogólnie do kategorii zdarzeń, z którymi łatwiej można sobie poradzić, ponieważ z założenia dopuszcza się taka czy inna formę kompromisu. W alternatywnych formach konfliktów ryzyko jest znacznie większe: wszystko albo nic, cenione wartości osobowe czy fundamentalne aspekty istnienia grupy.