29574

stowarzyszeniowego, jeśli wymóg taki nie może być stosowany wobec obywateli państwa członkowskiego przyjmującego, należy przypomnieć, że Trybunał orzekł już, w odniesieniu do swobody przepływu pracowników, że wyjątek zawarty w art. 48 ust. 3 (39 ust. 3) TWE pozwala państwom członkowskim, ze względów wskazanych w tym przepisie, a w szczególności ze względów ochrony porządku publicznego, podejmować środki przeciwko obywatelom innych państw członkowskich, których nie mogą zastosować wobec własnych obywateli, w zakresie, w jakim nie mają oni możliwości wydalenia tych ostatnich z terytorium krajowego ani odmówić im prawa wjazdu (zob sprawa 41/74. Van Duyn, ECR [1974] 1337, pkt 22; połączone sprawy: 115/81 i 116/81. Adoui i Cornuaille. ECR [1982] 1665, pkt 7; sprawa C-370/90. Singh, ECR [1992] I-4265, pkt 22; połączone sprawy: C-65/95 i C-111/95. Shingara i Radiom. ECR [1997] I-3343. pkt 28; oraz sprawa C-171/96. Pereira Roque, ECR [1998] I-4607, pkt 37).“

79.    Ta różnica w traktowaniu obywateli (danego) państwa członkowskiego i obywateli innych państw członkowskich wynika z zasady prawa międzynarodowego, która zakazuje państwu członkowskiemu odmówić własnym obywatelom prawa wjazdu na swoje terytorium i pobytu z jakichkolwiek powodów, i którą Traktat nie może ignorować w kontekście stosunków między państwami członkowskimi (sprawa Van Duyn, cytowana powyżej, pkt 22; sprawa Pereira Roque, cytowana powyżej, pkt 38).

80.    Z tych samych względów, taka różnica w traktowaniu na korzyść obywateli państwa członkowskiego przyjmującego nie może być uznana za niezgodną z art. 44 ust 3 Układu stowarzyszeniowego.