29576

Sentencja

Na tej pod stawie TRYBUNAŁ

W odpowiedzi na pytania skierowane przez High Court afJushce ofEngland and Walas, Queen's Bench Division (Crown Office), postanowienie z 9.12.1998 r., orzeka co następuje:

1.    Artykuł 44 ust 3 Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi z jedną strony i Rzeczpospolitą Polską z drugiej strony, zawarty i zatwierdzony przez Wspólnotę decyzją Rady i Komisji 93/743/Euratom, EWWiS, WE z 13.12.1993 r., musi być interpretowany w ten sposób, że ustanawia w ramach zakresu stosowania tego Układu, precyzyjną i bezwarunkową zasadę, która w sposób wystarczający nadaje się do zastosowania przez sąd.²⁵ i która wobec tego może regulować sytuację prawną jednostek. Bezpośredni skutek, jaki należy przyznać temu przepisowi, oznacza, że opierający się na nim obywatele polscy mogą się powołać na niego przed sądami przyjmującego państwa członkowskiego, pomimo faktu, że władze tego państwa nadal mają kompetencję stosowania wobec tych obywateli własnych ustaw i przepisów wykonawczych, dotyczących wjazdu, pobytu i osiedlania się, zgodnie z art. 58 ust. 1 tego Układu.

2.    Prawo przedsiębiorczości, określone w art. 44 ust. 3 Układu stowarzyszeniowego, oznacza przyznanie obywatelom polskim, zamierzającym prowadzić działalność o charakterze przemysłowym lub handlowym, działalność rzemieślniczą lub działalność w zakresie wolnych zawodów w państwie członkowskim, prawo wjazdu i pobytu jako uprawnienia akcesoryjne prawa przedsiębiorczości. Jednak z art. 58 ust. 1 tego Układu wynika, że te prawa wjazdu i pobytu nie są przywilejami absolutnymi, w takim zakresie, w jakim korzystanie z nich, jeśli to konieczne, może być ograniczone przepisami państwa członkowskiego przyjmującego dotyczącymi wjazdu, pobytu i osiedlania się obywateli polskich.

3.    Artykuł 44 ust 3 i art. 58 ust. 1 Układu stowarzyszeniowego, interpretowane łącznie, co do zasady, nie wykluczają systemu uprzedniej kontroli, który uzależnia wydanie przez właściwe władze imigracyjne pozwolenia na wjazd i pobyt od warunku, by wnioskodawca wykazał, że rzeczywiście zamierza podjąć działalność na własny rachunek bez jednoczesnego wykonywania pracy stosunek stosunku zatrudnienia lub korzystania ze środków publicznych, a także, że posiada on od samego początku wystarczające środki finansowe i ma rozsądne szanse odniesienia sukcesu. Ponadto, wymogi materialne, takie jak te ustalone w art. 217 i 219 Immigration Rules, mają na celu umożliwienie właściwym władzom przeprowadzenia takich kontroli i są odpowiednie do zamierzonego celu.

4.    Artykuł 58 ust. 1 Układu stowarzyszeniowego musi być interpretowany w ten sposób, że właściwe władze państwa członkowskiego przyjmującego muszą odrzucić wniosek złożony zgodnie z art. 44 ust. 3 tego Układu jedynie na tej podstawie, że w momencie składania wniosku obywatel polski przebywał niezgodnie z prawem na terytorium tego państwa, wskutek złożenia fałszywych oświadczeń przed tymi organami w celu uzyskania pierwotnego pozwolenia na wjazd do tego państwa członkowskiego na innych zasadach albo nieprzestrzegania wyraźnego warunku, jakim obwarowane było to pierwotne pozwolenie na wjazd, dotyczące dozwolonego czasu pobytu na terytorium tego państwa członkowskiego. W konsekwencji, władze te mogą wymagać, by obywatel ten złożył w odpowiedniej formie nowy wniosek o pozwolenie na osiedlenie się na podstawie Układu, w drodze złożenia właściwym władzom w państwie pochodzenia, lub w odpowiednim przypadku, w innym państwie, wniosku o wizę wjazdową, pod warunkiem że nie skutkuje to pozbawieniem tej osoby możliwości ponownego rozpatrzenia jego sytuacji w późniejszym terminie, po złożeniu tego nowego wniosku.

Dz.U .2004,90.864/2: art. 216 ust. 2 Dz.U.2004,90.864/30: art. 4 ust 3