37168

(1)

kąt widzenia 0 :

tg# = 2 tgę = 2-

>^P.

P.

f, - A f. - A

gdzie D odległość od ogniska f¹ okularu do obrazu dawanego przez obiektyw. Natomiast kąt widzenia 0, dany jest przez związek:

^p

^,ge.= -

Powiększenie kątowe jest więc równe:

P,

¹ _ f, - A _ P, tg«i ’ J

(2)

W =

f,-A

f,-A

⁰    (3)

Korzystając z podobieństwa zakreskowanych na rysunku 1 trójkątów możemy wyznaczyć stosunek wielkości przedmiotu do wielkości obrazu rzeczywistego uzyskiwanego przez obiektyw:

i5

‘p

2

a.

p

di A

~T

(4)

gdzie d - odległość ognisk obiektywu i okulani.

Podstawiając otrzymane wyrażenie do ( 3) otrzymamy: dr A o

f 7,-a

Ale D zazwyczaj jest bardzo małe w porównaniu z ogniskową f¹ okulani i odległością d ognisk obiektywu i okularu więc możemy je zaniedbać. Wzór (5) przyjmie postać:

w-.^L

^//l (6)

Natomiast przyjmując za d długość tubusa mikroskopu 1 ostatecznie otrzymamy:

WnU-

^ff'    (7)

Bizeg soczewki obiektywu ogranicza szerokość wiązki - pełni więc rolę przesłony aparaturowej (ograniczającej szerokość wiązki) i jednocześnie źrenicy wejściowej układu (definiuje rozwartość wiązki wchodzącej do układu).

W miejscu w którym obiektyw mikroskopu daje obraz rzeczywisty umieszczana jest przesłona, która ogranicza pole widzenia .

Obiektyw mikroskopu musi wytworzyć obraz rzeczywisty i powiększony przedmiotu, który musi być ostry i możliwie najjaśniejszy. Obraz jest tym jaśniejszy im bardziej rozwarta jest wiązka wchodząca do obiektywu, ale zwiększenie rozwartości wiązki powoduje zwiększanie się wad obrazu wywołanych przez abberację sferyczną (promienie przechodzące pizez soczewkę nie przecinają się w jednym punkcie, ale im dalej promienie znajdują się od osi głównej soczewki tym bliżej soczewki przecinają się), abberację chromatyczną (rozszczepienie światła przy przejściu przez soczewkę), astygmatyzm (obraz każdego punktu dany jest w postaci oddalonych od siebie dwóch

W =

(5)