43832

Drugi opis stworzenia Rdz 2.4b-25

Drugi opis stworzenia wychodzi od obrazu ziemi pustynnej, pozbawionej roślin i zwierząt. Autor księgi ukazuje kolejno pewne obrazy aby wyrazić sens i istotę ludzkiego życia. Dopóki na ziemi na ziemi nie ma ludzi, jest ona pustkowiem. Bóg lepi człowieka z prochu ziemi, jest przedstawiony jako garncarz dla podkreślenia zależności człowieka od Boga. materiał z którego Bóg lepi człowieka (ziemia), wskazuje na nietrwałość człowieka, człowiek w swej cielesności związany jest z ziemią. Jednak w człowieku jest tchnienie życia, gdyż wszelkie życie pochodzi od Boga. obraz ten ukazuje także troskę Boga o ludzi, którzy zawsze pozostają pod Jego opieką. Pan Bóg sprawia że z ziemi wyrastają drzewa i wszelka roślinność, obraz ten przedstawia troskę Boga o ludzi, którym daje wszystko co jest im potrzebne. Wymienienie rzek przepływających przez raj miało wyrażać obfitość wody, która na pustyni jest symbolem życia. Bóg zaufał ludziom powierzając im ziemię. Człowiek otrzymał zadanie przekształcania ziemi przez pracę. Dzięki pracy ludzi nie tylko sama ziemia się zmienia ale rozwija się także człowiek. Przykazał Pan Bóg człowiekowi aby nie spożywał owoców z drzewa poznania dobra i zła. Ponieważ człowiek jest istotą rozumną i wolną Bóg ustanowił przykazanie, przeciwko któremu nie wolno mu wykraczać. Bóg rozpoznaje potrzebę pomocy dla człowieka, jednak żadne dotychczas stworzone stworzenie nie było odpowiednią pomocą dla niego. Bóg wprowadza Adama w głęboki sen i tworzy z jego żebra niewiastę. Obraz utworzenie kobiety z ciała mężczyzny oznacza że są oni bardzo bliscy sobie i są sobie równi. Kończąca opowiadanie wzmianka o nagości obojga wyraża myśl o czystości niewinności moralnej.