107876

Jeśli podziałamy taką długością fali jak długość wiązać między cząsteczkami w kiysztale (1-2 A), to w wyniku rozproszenia na elektronach zaobserwujemy obraz dyfrakcyjny (wygaszona lub wzmocniona fala w pewnych kierunkach)

Dyfraktogram - staramy się określić gęstość elektronową

Atomy drgają - nawet w kryształach, co zaciera trochę obraz, ale tak możemy określić położenie atomów nawet do setnych części angszrema

PROBLEM FAZOWY (at wyn? rozpr -> jak dany atomo rozprasza - nie wiem o co mi chodziło)

mapa od intensywności rozpraszania do mapy gęstości elektronowej jest trudna (na odwrót zrobić to łatwiej) Potrzebne są dwie rzeczy;

1)    intensywność prążka

2)    wyznaczenie fazy dla każdego (prążka?)

Metoda molekularnego podstawienia (bierzemy strukturę podobnego kryształu)

Technika (jakiegośtam) izomorficznego podstawienia - wiele kryształów o tej samej symetrii w białkach jon metali

DNA znakowane przez jodowanie tyminy silne centra rozpraszające, łatwiej ustalić fazy

- jednoznaczne rozwiązanie fazy dają 3 badane kryształy Technika MAD

jeden kryształ z atomem rozpraszającym stosuje się promieniowanie rentgenowskie dla kilku długości fali aby zbliżyć się do granicy anomalnego rozproszenia - kiedy to układ zaczyna silnie absorbować promieniowanie X

białko zawierające metioninę z selenem zamiast siarki (selenometionina) - MAD używany do białek, musi być kryształ bez defektu

Do układu dyfrakcyjnego daje wkład tylko woda związana ustrukturalizowanie z cząsteczkami badanymi

Kiedy mamy dyfraktogram musimy ustalić fazy, potem możemy już pracować nad mapą gęstości elektronowej i sytuujemy atomy na mapie - przybliżona struktura naszej cząsteczki.