109221

Natomiast, gdy nie zrozumiały go tak samo, to za miarodajny należy uznać sens ustalony z punktu widzenia odbiorcy oświadczenia woli Może on jednak powołać się na sens przez siebie rozumiany tylko wtedy, gdy każdy uczestnik obrotu , który znajdowałby się w analogicznej do niego sytuacji, tak samo zrozumiałby jego znaczenie. Zatem za miarodajny należy uznać normatywny, ale i zindywidualizowanypunkt widzenia odbiorcy, który dokonuje z należytą starannością interpretacji zmierzającej do odtworzenia treści myślowych składającego oświadczenie woli.

b)    kierowane do nieoznaczonego kręgu odbiorców :

Chodzi tu glównieo przyrzeczenia publiczne (np. ktoś w gazecie przyrzeka nagrodę za odnalezienie psa), pełnomocnictwa, ogólne wanmki ubezpieczeń, statuty korporacji

itp*

W odniesieniu do takich świadczeń obowiązuje zasada, że należy uwzględnić możliwości poznawcze adresatów. Z uwagi na anommowy krąg potencjalnych odbiorców powinno się ow^rą kwestię rozstrzygać mając na względzie typowego adresata. Wzorzec ocenny powinien mieć charakter zobiektywizowany (tj. jeżeli adresatem nie są wszyscy obywatele, a np. określona grupa zawodowa, to decydujące dla wykładni są reguły znaczeniowe wyspecjalizowanego języka tej grupy).

c)    wyrażonych pisemnie:

Chodzi tu przede wszystkim o oświadczenia woli wyrażone w dokumencie (piśmie uzewnętrzniającym jakieś myśli).

Należy tu po pierwsze odnieść się do Językowych reguł znaczeniowych (pamiętając o dyrektywie clara non suntinterpretanda - jasne zwroty językowe nie podlegają wykładni¹). Następnie uwzględnić kontekst, w jakim poszczególne zwroty występują (w szczególności tzw. związki treściowe), pamiętając o tym, że definicje zawarte w dokumencie mają pierwszeństwo przez znaczeniem wyrażeń ustalonych w życiu powszednim. Powinno się też wykorzystywać para lingwistyczne środki wyrazu związanego z organizowaniem wypowiedzi pisemnej - w przestrzeni dwuwymiarowej znakami graficznymi (np. zastosowanie odstępów, stosowanie czcionek różnych rozmiarów, barwy, układ artykułów' i paragrafów, itp.) oraz uwzględniać cel sporządzenia takiej wypowiedzi.

Warto na koniec wskazać, iż w polskim systemie prawnym obowiązuje zakaz prowadzenia dowodu ze świadków albo z przesłuchania stron przeciwko lub ponad osnowę dokumentu obejmującego czynność prawną. Dowód taki będzie dopuszczalny tylko wtedy, gdy jego przeprowadzenie nic doprowadzi do obejścia przepisów o formie zastrzeżonej pod rygorem nieważności (ad solemnitatem) oraz sąd uzna to za konieczne ze względu na szczególne okoliczności sprawy (art. 247 KPC).

Szczególne zasady wykładni dotyczą TESTAMENTU jako dokumentu prywatnego o cliarakterze ściśle osobistym, nie wymagającym zakonami kow^ram a beneficjentom testamentu. Należy bowiem tlmnaczyć go tak, aby wyłącznie zapewiiić „możliwie najpełniejsze urzeczywistnienie woli spadkodawcy” (art. 948 § 1 KQ. W tym przypadku system prawny nie cluoni zatem zaufania osób trzecich do tr eści testamentu.

W nowszej literaturze oraz orzecznictwie SN pogląd tai jest jednak kwestionowany.