114510

2. Justyn - Pascal - Metz - trzy przykłady wielkich apologii (Justyn - skrypt, dodatek; Pascal - TF, s. 23-25; Metz - f K, s. 37-43)

-    Blaise Pascal -(wybitny matematyk, myśliciel religijny), podkreśla 'racje serca' "Myśli": nie przekonamy człowieka zobojętniatego argumentami czysto filozoficznymi, a apologeta musi umieć słuchać i wydobywać pragnienie prawdy. Religia chrześcijańsk jest paradoksalna i tajemnicza, pomaga rozszyfrować tajemnicę człowieka. Można twierdzić, że człowiek bez Boga jest "myślącą trzciną", paradoksem. Zakład Pascala: jeśli znajdziemy Boga wygrywamy wszystko, jeśli nie - nic nie tracimy.

-    Metz - emerytowany profesor teologii fundamentalnej na uniwersytecie w Munster, uprawia "nową teologię polityczną". Wg świat potrzebował nowej jakości zaangażowania chrześcjiańskiego wświecie (polityka, kultura, ekonomia). Wiarygodność Objawienia chrześcijańskiego (a jak pamiętamy, proste że pamiętamy, jest podstawowym zadaniem teologii fundamentalnej) nie leży tylko w argumentach intelektualnych, lecz także w skuteczności i rozmiarach chrześcijańskiego zaangażowania w świecie. Jezus siadając do stołu z faryzeuszami czy czyniąc najbliższymi towarzyszami robotników fizycznych z Galilei był w konflicke ze swoim środowiskiem kulturowo-społecznym. Metz pyta, czy taka postawa nie jest spuścizną jaką Chrystus zostawił swojemu Kościołowi. Formułuje zasadę ortopraksji, w której ma znaczenie tak samo głoszenie ortodoksyjnej nauki jak i działanie ludzi Kościoła zgodnie z Ewangelią. Metz łączy w uprawianej przez siebie teologii narracyjnej refleksję nad wspominaniem, cierpieniem, wiarą i naśladowaniem. Narracja, pierwotna forma bytowania człowieka, stanowi naturalną formę wyrażania związku z Bogiem i historii zbawienia. Nastaje konflikt pomiędzy dogmatyką która stała się systemem argumentów i rytów, a historią życia. Zdaniem Metza, by zakończyć ten konflikt, trzeba przywrócić w nim miejsce dla elementów narracyjnych i biograficznych. W Biblii nie mamy do czynienia z abstrakcją, lecz z narracją. Metz podkreśla, że teolodzy nie mogą uciekać w abstrakcję, a powinni rozwijać teologię narracyjną, która wyzwoli cały potencjał praktyczny i prorocki tego, co nazywamy Objawieniem. Metz twierdzi, że chrześcijaństwo jest wiarygodne wtedy, gdy w imię Maginificat przywraca pamięć i daje miejsce bezbronnym ofiarom, oraz ukazuje Boga, który zawsze stoi po stronie ofiary. Jak twierdzi Metz, jest to niebezpieczne; ukuł nawet sobie termin "niebezpieczne wspomnienie". Kościół według definicji Metza jest "zgromadzoną wokół Eucharystii wspólnotą pamięci i narracji w niepodzielnym naśladowaniu Jezusa". Podsumowując: Metz mówi dużo o Auschwitz, mówi "tak" "niebezpiecznemu wspominaniu", które rozumiane jest przede wszystkim jako świadectwo świętych i męczenników, mówi "tak" mistyce "otwartych oczu", mówi 'tak" teologii narracyjnej, która jest otwarta na naśladowanie - bycie chrześcijaninem oznacza na pierwszym miejscu określenie drogi swego życia w naśladowaniu osoby Jezusa Chrystusa.