115062

Wymaga rejestracji dzizlalności wydawniczej oraz składania egzemplaizy pism na policji i w bibliotece narodowej, zobowiązuje do zaopatrywania każdego egzemplarza pisma w informacje o wydawcy i redaktorze odpowiedzialnym. Zawiera wykaz ograniczeń wolności słowa:

•    oszczerstwa i zniewagi uważa za przestępstwo prasowe

•    zakazuje publikacji, które podburzają, namawiają czy też zachęcają bezpośrednio lub pośrednio do popełnienia przestępstwa lub zbrodni

•    zakazuje wszelkiej dyskryminacji ze względów na przynależność etniczną, rasę czy wyznanie

•    art. 9 kwalifikuje jako przestępstwo zaprzeczenie istnienia zbrodni przeciwko ludzkości

•    zakazuje zniesławiania i nawoływania do dyskryminacji rasowej, religijnej czy etnizcnej

•    chroni przywatność i wizerunek

•    zakazuje pornografii

•    nakazuje stosowania zasady domniemanej niewinności

•    nakazuje dotrzymania tajemnic na temat toczących się dochodzeń policyjnych

•    gwarantuje osobie prawnej lub fizycznej prawo do odpowiedzi

a także:

o zakazuje zdrady tajemnicy państwowej, wojskowej i służbowej

o dopuszcza interwencję państwa przed rozpowszechnieniem - w stanie wyjątkowym czy wojennym upoważnię policje do konfiskaty nakładu lub do wydania zakazu publikacji. Naruszenia rozpatrują sądy, niekture z nich specjalizują się w przestępstwach prasowych (Tribunal de Grandę Instance w Nanterre).

Ustawa 86-897 refonnuiaca prawo prasowe z 1 sierpnia 1986 r. Definiuje pojęcia: prasa, wydawca. Nakłada obowiązek rejestracji dzielalności wydawniczej, podawania do publicznej wiadomości informacji o wydawcy pisma oraz strukturze kapitałowej przedsiębiorstwa medialnego i o każdej dokonującej się w tej materii zmianie Ogranicza udział kapitału zewnętrznego do 20%. Redaktora naczelnego czyni odpowiedzialnym za tzresci przekazów medialnych. W przypadku, gdy clironi go immunitet poselski, zobowiązuje do wyznaczenia redaktora odpowiedzialnego. Zabrania kryptoreklamy.

Ustawa o dystrybucji prasy z 2 kwietnia 1947 r. Pozwala na swobodne rozpowszechnianie publikacji. 49% nakładu prasy francuskiej dystrybuuje NMPP.

Konwencja o zawodzie dziennikarskim z 1 listopada 1935 r.. ostatnia nowela 27 października 1987 r. Nadaje dzieimikarzom specjalny status zawodowy, dający prawo do korzystania z klauzuli sumienia. Wprowadza karty dla dziennikarzy. Układ zbiorowy z 1 listopada 1976 r. reguluje stosunki miedzy wydawcami a dziennikarzami, gwarantując dziemiikarzom praw^ro do zrzeszania się w związkach zawodowych, cluoniąc prawa autorskie, określając godziny pracy, długość urlopu, warunki przejścia na emeryturę, itp. Znaczenia karty dziennikarskiej i zawodu dzieiuiikarza zawodowego rośnie wraz z ograniczaniem wolności wypowiedzi dla innych grup społecznych. Przykładem może być wprowadzone w 2007 r. prawo zakazujące amatorskiego filmowania i transmitowania przemocy, pod karą grzywny do 75000 EUR i/lub 5 lat więzienia. W 2008 F3C podpisał z Ministerstwem Pracy protokół w sprawie statusu zawodowego freelancerów. Protokół otwiera „wolnym strzelcom drogę do praw dzieiuiikarza zawodowego i do dostępu do kształcenia zawodowego, gwarantowanego dziennikarzom zawodowym pizez państwo.

Usrawa o ocłironie źródeł informacji z 4 stycznia 1993 r. Chroni źródła informacji dziennikarskiej na etapie postępowania dochodzeniowego. Odmow^fa ujawnienia źródła informacji może skutkoweć karą grzywny w wysokości 3750 EUR.

Ustawa o własności intelektualnej z 1992 r. Dostosowała wcześniejsze przepisy z lat 1957 i 1985 do regulacji międzynarodowych. Clironi prawe autorskie, przy czym w prawodawstwie francuskim chodzi o szeroką oclu one dóbr osobistych autora.