116978

międzynarodowym i zasadami prawnymi ogólnie uznanymi w przedmiocie obywatelstwa.

W 1997 roku Rada Europy przyjęła konwencję o obywatelstwie, którą Polska podpisała w 1999 roku. Konwencja stanowi, że obywatelstwo, jako związek prawny między osobą fizyczną a państwem, ni określa przynależności etnicznej jednostki. Państwo samo określa, kto może być jego obywatelem. Przyjęte warunki musza być jednak zgodne z właściwymi umowami międzynarodowymi, prawem zwyczajowym oraz powszechnie uznanymi zasadami prawa odnoszącymi się do obywatelstwa. Powinny ponadto uwzględniać następujące zasady: prawo każdej osoby fizycznej do posiadania obywatelstwa, dążenie do unikania statusu bezpaństwowca, zakaz arbitralnego pozbawienia obywatelstwa. Nabycie obywatelstwa może nastąpić między innymi przez urodzenie, nadanie /naturalizację/, zamążpójście, adopcję, opcję i repatriację. Najczęściej nabycie obywatelstwa następuje przez urodzenie, gdyż w olbrzymiej większości przypadków dziecko rodząc się nabywa obywatelstwo określonego państwa. Prawo międzynarodowe zmierza do tego, aby każde dziecko nabywało przy urodzeniu obywatelstwo i to tylko jednego państwa.

Sprawą nabycia obywatelstwa przy urodzeniu rządzą dwie podstawowe zasady:

-    zasada prawa krwi /ius sanguinis/;

-    zasada prawa ziemi /ius soli/;

Zasada prawa krwi polega na tym, że jednostka przez urodzenie nabywa obywatelstwo państwa, którego obywatelami są jego rodzice. Druga polega na tym, że o obywatelstwie jednostki decyduje miejsce jego urodzenia. Czyli jednostka niezależnie od obywatelstwa rodziców nabywa obywatelstwo państwa, na którego terytorium się urodziła. Urodzenie się na statku lub w samolocie traktuje się tak jakby nastąpiło na terytorium państwa przynależności statku morskiego lub powietrznego.

Zasadę prawa ziemi przyjmowano w Stanach Zjednoczonych i niektórych państwach połudnowoamerykańskich. W ich interesie leżała jak najszybsza