44601

10. Stosunki Polsko Niemieckie za pierwszych Piastów.

Ważnym faktem w tych stosunkach na początku X wieku odegrały plemiona Fbłabskie. Umiejscowione byłyone pomiędzy Bałtykiem a Labą. Byty one pierwszą zdobyczą Niemiec. Najpierw najeżdżał na nich król Henryk(919-936) a potem Otton I (936-973). Pierwsra wyprawa to rok 922 i atak księcia bawarskiego Amulfa na plemiona Połabskie. Następnie sam Henryk organizuje wyprawą już konkretnie wymierzoną na Mlczan, Stodoran, Głomaczów, a także w dalszym pochodzie na Czechy W 929 roku udaje się Henrykowi podporządkować te tereny. Najciekawszą sprawą są Czechy które niewątpliwie były sprzymierzeńcami Połabian z racji bliskości państw i wrogości wobec Niemiec to byli naturalni sprzymierzeńcy. W 932 roku Henryk wyruszył na Łużyczan a w 933 rok nastąpił najazd na Niemcy zresztą odparty Węgrów, którzy bez problemu przeszli przez ziemie czeskie i Fbłabski, zapewne z radością zostali przepuszczeni. W 934 roku to już najazd na Wkrzan, Widukind pisze że ten atak mógł nastąpić z powodu poturbowania posłów syna Henryka Thankreda, lub także z niezadowolenia z kierunków polityki jakie jego syn prowadził w stosunku do tego plemienia. Dowodem może być fakt ze po śmierci margrabiego Marchii Wschodniej Zygfryda, urząd ten który należał się synowi Henryka a przypadł Gero nowi. Genon podstępnie zebrał 30 namiestników z wszystkich plemion Połabskich w 940 roku i otruł ich. Potem zajął Brenne-Brandebuig, gród Stodoran, później na warunkach króla niemieckiego odzyskuje go Tęgomir. Ogłosił później że wszystkie plemiona Połabia są trybunariuszami niemieckimi. Można zastanawiać się jaka rola jest tu Polski Piastowskiej. Jednak przypuszczać można że te ataki na Wkrzan i misja posłów Thankreda mogła mieć za zadanie porozumienie się z większą siłą którą mogła być Polska Siemomysła. Być może dlatego najpierw w 934 i potem 936 atakowano Wkrzan. To porozumienie mogło odbyć się za pośrednictwem Czech. Na pewno inicjatywa wyszła od Połabia które wystraszyło się siły niemieckiej po klęskach w 929 roku. Dlatego szukały wsparcia. Co prawda nie udało się ale można przypuszczać że po stronie Wkrzan walczmy wojska Polskie. Po poddaniu się Tęgomira w 940 Stodoranie przeszli pod Niemców. To wstrzymało działania Polskie na tym terenie. Dlatego zaczęli interesować się ziemią Lubuską. Jednak ta ingerencja Piastów w Połabie musiała wywołać konflikt z Wieletami, ponieważ wcześniej Wkrranie i Lubuszanie im podlegali. (Także Luzy: za me musieli być powiązani w tej koalicji, można przypuszczać' że Widukind pisząc o Licicavikimówiło nich, a że należeli do Polski to odniósł ich do całego kraju—hipoteza). Wnio«k z powyższych rozważań jest jeden, mianowicie Państwo Piastów chciało utworzyć bufor blokujący po stępy Nieme ów, tym samym chroniąc swije państwo. Najprawdopodobniej do pierwszej konfrontacji z Niemcami doszło w 954 roku. Tam właśnie musiał Siemomysł wspomagać' zbuntowany: h Wkrzan ale pobił ich Genon. Wpływy Me szka na Połabiu jak już wyżej była mowa zostały hamowane przez Wolinian, z tam tąd Wichman miał wyprawiać się na dal szyć h baibarzyńców(czyli Polan itd ). Prawdopodobnie w Wolinie Wichman(opozycjonista niemiecki z rodziny Billurgówj zebrał drużynę przeciw Meszkowi w liczbie 300 przeciw 400 polskim piechurom i posiłkami czeskimi w postaci 100 konnych, którzy atakiem od tyłu rozstrzygnęli bitwę. Wichman został pobity w 967 roku. Natomiast ważny punkt polityki Meszka to zajęcie strategicznego Lubusza(960) wkrótce w 963 wybucha powstanie Łużyczan, które Gero poskramia. Wyrusza także na Mieszka, zwycięża jego brata w dwóch bitwach. Walki te przypadają na rok 964. Efektem tego jest porozumienie z tego roku. Pośrednikiem był Genon. Thitmar pisze o trybucie i państwo Meszka wymienia na równi z Łużyczanami czy Słupianami. Na pewno wytrącił on politykę Pblską z dotychczasowych torów ale o zależności prawnej nie może być mowy Warunkiem pokoju jak mówi Łowmianski najprawdopodobniej była opiła ta płacona z 1/3 kraju czyli do linii Warty. Lecz odpłatnox ta miała jedynie charakter kościelny, była ona za rezygnację Ottona I z terenów misyjnych. Otton miał takie prawo (rozporządzanie terenami misyjnymi) bo otrzymał