46439

-    kościelne prawo do oporu - naruszenie poszanowania władzy biskupiej lub papieskiej (Henryk VII w Canossie)

-    prawo do odwetu miało duże znaczenie tak. że nie dało się odróżnić wojny domowej od międzynarodowej, a wroga publicznego od wroga prywatnego

pod koniec średniowiecza - ograniczenia wojen prywatnych w taki sposób, że była zarezerwowana dla władców udzielnych

-    z uwagi na wewnętrzną stnikturę paiistw nie ma społeczności międzynarodowej - comnnautas communitatum (wspólnota wspólnot); łączyła ich religia chrześcijańska; warunkiem uznania było przyjęcie chrztu; herezje i apostazje powodował)- wyłączenie ze społeczeństwa; religia i zasady moralne stają się wyznacznikiem postępowania władców, regułami ich zachowania; łacina głównym instrumentem komunikacji i porozumienia, do XVII w. chrześcijanin tym odróżnia się od poganina:

-    kształtowanie się instytucji uznania władców ( Pepin Mały) dokonały się na podstawie traktatu z Bonn (wzajemne uznanie władz świeckich); Mieszko I szukał uznania u papieża sylwestra a także u cesarza niemieckiego (Zjazd Gnieźnieński i przekazanie włóczni) ; uznanie dotyczyło władców suwerennych, potem większe znaczenie miało uznanie przez papieża ( papieska ocena przydatność kandydata) ; kwestią sporną były zasady na podstawie których, należało uznać Władce- początkowo uznawano większością głosów elektorów niemieckich, a następnie poprzez jednomyślność

utworzenie metropolii - konsekwencja kościebia ; 7??7?

-    Grzegorz VII zdecydował się na zmniejszenie znaczenia konsekracji, ponieważ obawiał się. że koronowanie przez biskupa jest równe z legitymizacją jego władzy kościebiej i władza nad kościołem partykularnym w danym państwie

-    wielu monarchów zabiegało o akceptacje papieską (Rusi. Bułgarii. Dalmacji- późniejsza Setbia)

-    uznanie było uzależnione od woli uznającego; w 127•Ir. papież Grzegorz X sformułował warunki merytoryczne uznania: uzna Rudolfa Habsburga za cesarza, jeśli ten weźmie udział w wyprawie krzyżowej i zrezygnuje z włączenia Sycylii do swojego cesarstwa

3. Państwo w XX w.

W doktrynie wylicza się zazwyczaj trzy elementy konieczne dlapowstama i istnienia państwa:

-    ludność;

-    terytorium;

-    władza najwyższa.

W 1929 r. Mieszany Trybunał Rozjemczy w sprawie Deutsche Continenta- Geselłschaft przeciwko państwu polskiemu daje następującą definicję państwa: „Państwo może ismieć tylko wtedy, gdy posiada pewne terytorium, społeczność ludzką żyjącą na tym terytorium, rząd wykonujący władzę nad tą społecznością i terytorium. Te wymogi uznawane są za mezbędne i niemożliwe jest wyobrażenie sobie państwa bez któregokolwiek z nich”

Według dzisiejszych nauk prawnych i dzisiejszego rozumienia takie pojmowania państwa nie jest jednak w pełni słuszne i nie zawsze pozwala wyeliminować twory czy społeczności, które nie są państwami w rozumieniu prawa międzynarodowego. Jest więc nazbyt szerokie.

Próbę pewnego zawężenia tego rozumienia państwa daje konwencja o prawach i obowiązkach państwa z Montevideo z 1933 r. Do powyższych trzech atrybutów dodaje ona czwarty: zdolność do utrzymywania stosunków z innymi państwami

Przy dalszej analizie dochodzi się także do wniosku, że najważniejszą rolę odgrywa wymóg posiadania stabilnego i efektywnego rządu, który pozwala (szczególnie nowym państwom) na pełne korzystanie z praw przysługujących państwu, ale także na wykonywanie zobowiązań zgodnie z prawem międzynarodowym. Oczywiście prawo międzynarodowe wymaga nie tylko istnienia władzy w stosunkach wewnętrznych, ale i zewnętrznych co ma miejsce tylko wtedy gdy państwo jest suwerenne - co daje nam kolejny atrybut ińezbędny do isońeiua państwa

Powstanie państwa jest czystym faktem wymykającym się spod oceny prawnej. Fakt ten kwalifikowany jest najczęściej jako: lustoryczny. polityczny, socjologiczny czy po prostu pozaprawny.

Sposoby powstania nowych państw

-    w wyniku wojny lub

-    procesu pokojowego

-    oderwanie się lub wyodrębnienie z istniejących podmiotów (paiistw);

-    rozpad tych podmiotów;