48142

lub

Poprzez to równanie mamy zależność natężenia od kąta 8

Narysujmy teraz rozkład natężeń dla interferencji przy dwóch szczelinach (rysunek poniżej) porównując z wynikiem dla pojedynczego źródła jak i dla źródeł niespójnych.

Aby wyliczyć wypadkowe natężenie światła w doświadczeniu Younga dodaw aliśmy dwa zaburzenia falowe postaci E, = E&incot, E₂ = £'osin(<ar+ <p). które miały tę samą częstość i amplitudę, a różniły się fazą <p Wynik uzyskany został algebraicznie na podstawie prostych wzorów trygonometrycznych Jednak metody analityczne stają się znacznie trudniejsze gdy dodajemy więcej zaburzeń falowych (funkcji typu sin, cos) i dlatego wprowadzimy (głównie z myślą o następnych wykładach) prostą metodę gr aficzną.

Sinusoidalne zaburzenie falowe może być przedstawione graficznie jako obracający się wektor, którego długość reprezentuje amplitudę. Taki wektor będziemy nazywać strzałką fazową (wskazem) Zmienne zaburzettie falowe Et w chwili t przedstawione jest przez rzut tej „str załki” tta oś pionową (odpowiada to pomnożeniu E„ przez sintaf).

Drugie zaburzenie falowe £_:, o tej samej amplitudzie £₀, różni się od E, fazą tp Znajdujemy je podobnie jako rzut „strzałki” na oś pionową. Teraz wystarczy dodać Et i E₂ żeby otrzymać wypadkowe zaburzenie.