50789

przyrodniczych dla nauk humanistycznych. Przyczynowość nie jest tym, co można zastosować do zachowań ludzkich. Kluczowe dla człowieka jest to, że w egzystencji ludzkiej nie występują wyraźne relacje przyczynowo-skutkowe. Jeśli mam zatem do czynienia z człowiekiem, to mamy do czynienia z następstwem czasowym dokonań, a nie przyczynowo-skutkowym. Niedopuszczalne jest wnioskowanie w wyniku następstwa czasowego o przyczynowości (ponieważ niekoniecznie musi występować). Chodzi o to, że jeśli coś się wydarzyło dziecku to nie oznacza to, że    musi    to być

przyczyna zachowania człowieka w życiu dorosłym    (nie musi    to    być    układ

przyczynowo-skutkowy), po prostu oba zdarzenia A lub B), które mogłyby to spowodować, nie mają tutaj zastosowania. Dlatego też psychologia egzystencjalna odrzuca przyczynowość, ponieważ uważa, że przyczynowość oznacza determinizm. Nie można przyjąć takiego determinizmu w życiu psychicznym, jaki obowiązuje w kontaktach przyrodniczych. Psychologia nie może się wzorować na takich naukach, musi mieć swoją metodę. A jest nią przede wszystkim fenomenologia - metoda badania doświadczeń.. Jeżeli nie istnieje przyczynowość, to    mysi istnieć    coś    innego. Wg

egzystencjalistów kluczowym pojęciem jest motywacja. Znaczy to, że zaczynamy patrzeć na człowieka pod katem jego zrozumienia, a nie pod katem szukania, co zdeterminowało jego układ. Motywacja implikuje zrozumienie. Dopiero kiedy zrozumiem, że ja chcę, to ja tak naprawdę zrozumiem człowieka. Motywacja i zrozumienie to 2 elementy ważne dla człowieka (a nie przyczyna i skutek).

2.    Egzystencjaliści zdecydowanie przeciwstawiają się    dualizmowi.    Dualizm    typu

podmiot-przedmiot, umysł-ciało jest czymś, co nie powinno mieć miejsca, ponieważ wprowadza zamieszanie i trudności w interpretacji. Podstawową tezą jest jedność bytu jednostki w świecie.

3.    To, co jest ważne wg egzystencjalistów, to próba wyjaśnienia egzystencji w kategoriach zupełnie innych niż do tej pory. Wg nich nie można tłumaczyć sobie człowieka w kategoriach nieświadomości, energii psychicznej, instynktu. Trzeba tłumaczyć egzystencję w kategoriach pewnych zjawisk, tego co się jawi, ponieważ zjawiska dane nam są bezpośrednio. Na podstawie tego, jak się jawi rzeczywistość, jak się jawi zachowanie człowieka, można tak naprawdę tego człowieka uchwycić. W psychologii egzystencjalnej ważne są zjawiska. Zjawiska są rzeczywistością, są czymś bezpośrednim. Nie da się ich pominąć. Psychologia, która „chwyta” zjawiska jest psychologią najdokładniejszą, najpełniejszą.

4.    Psychologia egzystencjalna nie traktuje człowieka jak przedmiotu. Szuka zrozumienia ludzkiego bycia i kondycji ludzkiego egzystowania. Żeby zrozumieć człowieka, trzeba zrozumieć kondycję jego bytu, sposób i jakość jego egzystowania. W tym dopiero wyraża się cały człowiek.

5.    Ostatnie założenie to struktura egzystencji. Kluczową rzeczą dla uchwycenia życia psychicznego człowieka jest zrozumienie sposobu bytowania, egzystowania,, jakości bycia, ponieważ przez jakość życia pokazuje się życie psychiczne, jawi się zachowanie człowieka. Żeby określić jakość życia, trzeba określić jaka jest struktura egzystowania, co obejmuje to egzystowanie. Dlatego mówi się o strukturze egzystencji. Struktura egzystencji tworzy pojęcie „bycia w świecie”. Bycie w świecie to nie jest właściwość człowieka. To całość egzystencji ludzkiej (analiza bycia tutaj).

5. Struktura egzystencji i rozwój

Kluczowa rzeczą dla uchwycenia życia psychicznego człowieka jest zrozumienie sposobu bytowania, egzystowania, jakości życia, ponieważ przez jakość życia pokazuje się życie psychiczne, jawi się zachowanie człowieka.

Żeby określić jakość życia , muszę określić jaka jest struktura egzystowania, co obejmuje to egzystowanie.

Cała struktura egzystencji ludzkiej opiera się na pojęciu „ Bycia w świecie” ( Dasein).

„Bycie w świecie „ jest egzystencja człowieka.

Dasein nie jest właściwością, czy atrybutem jednostki, ani też częścią jej bytu, jak ego u Freuda czy ani ma u Junga ; jest to całość egzystencji ludzkiej.

Dasein jest słowem niemieckim, stosowanym przez Heideggera, jako przeciwieństwo słowa