opracowania z dawnych lat, streszczenia lektur do egzaminu, Roz


J.MARCH, J. OLSEN Instytucje. Organizacyjne podstawy polityki

RODZ.1 INSTYTUCJINALNE POGLADY NA POLITYKĘ

Po długim okresie braku zainteresowania instytucjami politycznymi, obecnie znowu stoją one w centrum zainteresowania politologów. Instytucje społeczne, polityczne i ekonomiczne stały się większe, bardziej złożone i bardziej istotne dla życia zbiorowego. Instytucje prawa, formalne organizacje i biurokracje odgrywają kluczową rolę we współczesnym życiu.

Style współczesnych teorii polityki

  1. kontekstualna - polityka to nieodłączna część życia społecznego

  2. redukcjonistyczna - zjawiska polityczne to konsekwencja zachowania jednostek

  3. utylitarystyczna - działania polityczne wynikają z kierowania się korzyścią własną

  4. instrumentalistyczna - podejmowanie decyzji i alokacja posiadanego kapitału to kluczowe kwestie w życiu politycznym

  5. funkcjonalistyczna - zgodnie z tą teorią historia to efektywny mechanizm dochodzenia do jednoznacznych stanów równowagi

Ad.1. Kontekstualizm: polityka podporządkowana czynnikom egzogennym

Polityka stanowi wyraz swojego kontekstu: działania polityczne nie są niezbędne do zrozumienia społeczeństwa, są wobec niego wtórne. Głównym czynnikiem kontekstualnym jest struktura klasowa społeczeństwa. Rozwarstwienie społeczne i związana z tym dystrybucja dobrobytu i dochodu wywiera znaczący wpływ na politykę. Różnice klasowe wyraźnie przekładają się na różnice społeczne - różnice w ideologii i organizacji klasy społecznej przekładają się na różnice w organizacjach i instytucjach politycznych.

Badania wskazuję, że powiązania przyczynowe między społeczeństwem a systemem politycznym biegną od społeczeństwa do polityki, nie na odwrót. Zakłada się, że geografia, religia, kultura itp. Wywierają wpływ na politykę, nie odwrotnie.

Ad.2 Redukcjonizm: skutki zachowań na poziomie mikro na skalę makro.

Teorie redukcjonistyczne opierają się na dwóch przesłankach:

  1. system polityczny składa się z wielu aktorów i zdarzeń ( zachowania aktorów mogą być intencjonalne lub nie). Zdarzenia i działania aktorów są uzależnione od czynników egzogennych, od zewnętrznych problemów i rozwiązań.

  2. zachowania zbiorowe najlepiej wyjaśnić jako wynikające z przeplatania się zachowania zrozumiałego na niższym poziomie agregacji. Odkrycie lub przewidzenie zachowania na skali makro może być nawet niemożliwe, jednak podstawą jest przekonanie, że wyniki działań na poziomie zbiorowości zależą wyłącznie od działań między ludźmi, np. zachowanie rynku jest efektem połączonych wyborów firm i osób.

Aktorzy elementarni nie muszą być pojedynczymi jednostkami.

Ad.3. Utylitaryzm: działanie jako podejmowanie przemyślanych decyzji.

Działania polityczne wynikają z rozważnego podejmowania decyzji. Najbardziej charakterystyczna postać teorii zakłada, że wybory te wynikają z dwóch przypuszczeń na temat przyszłości:

  1. przypuszczenie dotyczące niepewnych przyszłych następstw możliwego obecnego działania. Szczególnie istotna jest tutaj rola informacji i specjalistycznej wiedzy. Polityczne warianty teorii wyboru zakładają, że aktorzy działają z korzyścią dla swojej sytuacji w przyszłości.

  2. przypuszczenie dotyczące niepewnych przyszłych preferencji decydenta co do możliwych przyszłych wyników. Skoro skutki mają pojawić się w przyszłości istotne jest przewidzenie nie tylko przyszłych zdarzeń, ale tez reakcji decydenta na te wyniki w momencie ich wystąpienia.

Ad.4 Instrumentalizm: prymat wyników

Współczesne nauki polityczne kładą nacisk na wyniki działań i nie uwzględniają działań symbolicznych. Działania symboliczne przedstawia się jako posunięcia strategiczne dokonywane przez aktorów politycznych. Kontrola nad symbolami stanowi podstawę władzy. Używanie symboli jest częścią walki o wyniki polityczne.

Ad.5. Funkcjonalizm: efektywność historii.

Obecnie uznaje się, ze instytucje i zachowania ewoluują w formie efektywnego procesu politycznego. Efektywny jest więc taki proces historyczny, który prowadzi do rozwiązania uzależnionego od aktualnych warunków środowiskowych i niezależnego od ścieżki historycznej.

Odkrywanie porządku w świecie bez instytucji

W tym rozdziale autorzy analizują dwa przykłady teorii, które przedstawiają politykę jako kontekstualną i redukcjonistyczną: teorie, których przedmiotem zainteresowania są konkurencyjne interakcje racjonalnych aktorów oraz teorie kładące nacisk na tymczasowe uporządkowanie problemów. Oba rodzaje teorii zakładają, że cechy makrosystemu można wyjaśnić jako skutek zdarzeń na poziomie mikro.

I. Polityka jako racjonalna konkurencja

Podejmowanie decyzji przez racjonalnych aktorów następuje w dwóch etapach: najpierw jednostka negocjuje jak najlepsze warunki za to, że zgodzi się działać na rzecz realizacji programu drugiej strony, a następnie jednostki wykonują umówione kontrakty.

Wedle założeń tej koncepcji jednostki przystępują do procesu politycznego z pewnymi preferencjami i zasobami, a każda jednostka wykorzystuje własne zasoby do osiągnięcia własnych korzyści.

W teorii tej występują trzy metafory:

W systemie konkurencyjnym narzędziem aktorów jest informacja. Może być ona prawdziwa lub fałszywa jednak zawsze służy jakiemuś celowi.

II. Polityka jako tymczasowe uporządkowanie

Ze względu na nieuporządkowanie wielu kwestii w procesie podejmowania decyzji, można twierdzić, że wybór zbiorowy najlepiej można opisać jako chaos. Większość teorii działania przyjmuje założenie, że uporządkowanie elementów wynika z ich powiązań skutkowych.

Główną modelem koncepcji tymczasowego uporządkowania jest model kosza na śmieci, który polega na zastąpieniu porządku skutkowego porządkiem tymczasowym. Np. w modelach kosza na śmieci występują problemy, rozwiązania, decydenci i możliwości wyboru połączone wskutek jednoczesnej dostępności. Zakłada się, że powiązania między nimi można wyjaśnić jako skutek napływu niezależnych, zmiennych w czasie strumieni problemów, rozwiązań i decydentów. W czystej postaci modele kosza na śmieci zakładają, że problemy, decydenci i możliwości wyboru są niezależnymi, egzogennymi strumieniami przepływającymi przez system.

W modelu odzwierciedlone są dwa warianty segmentacji:

  1. polega na naniesieniu wyborów na decydentów - struktura decyzyjna

  2. problemy nanoszone są na wybory - struktura dostępu

W najczystszej sytuacji występującej w modelu kosza na śmieci zakłada się, że każdego decydenta można połączyć z każdym wyborem. Proces ten ma cztery, główne cechy:

  1. Porządek kontekstualny w teoriach redukcjonistycznych

Teorie polityki często określają ją jako skomplikowany splot instytucji, jednostek i zdarzeń. Porównywalny stopień złożoności występuje w procesach decyzyjnych formalnych organizacji, gdzie decydent nie ma automatycznego dostępu do wariantów wyboru. Informacje o konsekwencjach wyboru powstają i są przekazywane przez sieci instytucjonalne. Teorie zachowania zbiorowego upraszczają te złożoności za pomocą jednej z dwóch klasycznych metod:

  1. agregacja statystyczna: czynniki wpływające na rezultaty można podzielić na systematyczne i losowe.

  2. założenie o historycznej efektywności: procesu historyczne prowadzą do eliminacji zachowań, które nie stanowią rozwiązań odpowiedniego problemu wspólnej optymalizacji. Prognoza oparta na rozwiązaniu problemu optymalizacji prawidłowo określi przyszłe zachowanie.

Rola instytucji w polityce

•Teoretycy podkreślają rolę struktur politycznych w tworzeniu i utrzymywaniu oraz niedoskonałej i tymczasowej organizacji politycznej. Główna nieprawidłowość organizacji polega na tym, że zwiększają one swoje możliwości kosztem zmniejszania stopnia kompleksowości. Polityka jest oddzielona od administracji , a różne części administracji są odseparowane od siebie.

• instytucje określają tożsamość jednostkową , grupową oraz społeczną, sens przynależności do pewnej zbiorowości

• Wewnętrzne procesy instytucjonalne wywierają wpływa na takie kwestie jak dystrybucja władzy. Analiza instytucjonalna zakłada, że instytucje polityczne odgrywają bardziej niezależną rolę. Demokracja polityczna uzależniona jest zarówno od warunków ekonomicznych i społecznych, ale także od projektu instytucji politycznych. Instytucje polityczne traktowane są jako niezależni decydenci. To one wyznaczają ramy polityki.

ROZDZ. 7 W POSZUKIWANIU STOSOWNYCH INSTYTUCJI

Ten jak i kolejne rozdziały są poświęcone kwestii projektu instytucjonalnego. Autorzy rozważają sposoby myślenia o instytucjach jako instrumentach demokracji, problemy reform instytucjonalnych na podstawie trzech różnych tradycji: klasycznej teorii politycznej i współczesnej teorii demokracji, tradycji współczesnej ekonomii i teorii behawioralnych badań nad organizacjami.

Instytucje suwerenności ludu

Podstawowym założeniem suwerenności ludu polega na tym, że wola ludu powinna być najważniejsza. Istnieją jednak różnice w określaniu kto należy do ludu, jak się poznaje wolę ludu itp. Różnice te przekładają się na rozbieżności miedzy dwoma procesami politycznymi - agregacyjnym i integracyjnym.

Proces agregacyjny

Proces integracyjny

Lud to zbiór osób , które aktualnie maja prawo być traktowane jako obywatele.

Lud to grupa, która istniała w historycznej przeszłości i będzie istniała w przyszłości.

Wola ludu poznawana jest za pośrednictwem kampanii politycznych i przetargów miedzy racjonalnymi obywatelami, z których każdy dąży do osiągnięcia korzyści.

Wola ludu poznawana jest przez obradowanie rozsądnych obywateli i władców dążących do osiągnięcia powszechnego dobrobytu w kontekście wspólnych wartości społecznych (Mashaw 1985)

Porządek społeczny oparty jest na racjonalności i wymianie.

Porządek społeczny oparty jest na historii, obowiązku i rozsądku

Przywództwo wiąże się z pośrednictwem koalicji miedzy interesami.

Przywództwo wymaga reprezentowania tradycji społecznych i przyszłych potrzeb oraz misji edukacyjnej.

Nacisk położony na natychmiastową reakcje na interesy ludu.

Wolniejsza adaptacja systemu oraz ochrona przed chwilowymi porywami i racjonalnością.

Wyższość rządów większości

Zasada rządów większości włączona jest w strukturę praw i norm instytucjonalnych.

Polityka publiczna i alokacja zasobów to główny wynik procesu politycznego..

Głównym wynikiem procesu politycznego jest system polityczny oparty na wspólnym celu i zaufaniu.

I. Kryteria oceny instytucji agregacyjnych

Z koncepcji ludu przyjmowanej przez instytucje agregacyjne wynika, że nie można w pełni zaspokoić potrzeb wszystkich osób. Problem polityczny polega tu na ustaleniu procedury, na podstawie której alokacja rzadkich zasobów dokonywana jest w sposób zadowalający przy zachowaniu pluralizmu interesów i wartości.

Procesy polityczne agregacji są procesami interesów, władzy i wymiany. Początkowe omówienia agregacji kładły nacisk na rolę kampanii wyborczej i głosowania jako sposób poznawania preferencji. Obecnie jednak prawo wyborcze przedstawia się jako jeden z wielu zasobów wykorzystywanych w tworzeniu koalicji politycznych. Przyjmuje się, że uczestnicy polityczni przystępują do procesu z pewnymi zasobami (władza) oraz interesami. Kandydaci na jakiś urząd dążą do uzyskania poparcia osób, których połączona władza jest wystarczająca, aby zwyciężyć. Podstawowym instrumentem jest budowanie przez partie platformy politycznej lub zawarcie zakulisowego układu legislacyjnego.

Do podstawowych pytań tworzących klasyczne ramy oceny instytucji agregacyjnych należą:

  1. pytanie o efektywność: czy instytucja wyszukuje wszystkie wzajemnie zadowalające przypadki dobrowolnej wymiany jaki istnieją?

  2. pytanie dot. preferencji: czy uczestnicy maja preferencje, które odpowiadają wymogom procesu agregacji?

  1. pytanie dot. początkowego wyposażenia: czy początkowe wyposażenie obejmujące prawa, zasoby i władzę jest odpowiednio rozdzielone?

We wszystkich współczesnych państwach dostrzega się ograniczenia procesu agregacyjnego, wiele sfer społecznego wyboru jest z tego procesu wyłączonych.

II. Kryteria ocen instytucji integracyjnych

W jaki sposób różne instytucje przeważnie prowadzą do ukształtowania różnych obywateli i różnych społeczeństw (Mill;Pateman;Pitkin)

Procesy integracyjne wyróżniają się dwiema zasadniczymi cechami, które odróżniają te procesy od agregacyjnych. Pierwszą z nich jest koncepcja praw, a druga idea racjonalnych rozważań reasoned delibration) w poszukiwaniu wspólnego dobra.

Koncepcja praw

Koncepcja ta podporządkowuje zasady wymiany ludzkiej godności i uczciwości, co jest zasadniczym problemem dla koncepcji agregacyjnych. W utylitarnych teoriach suwerenności ludu prawa człowieka są najczęściej racjonalizowane przez uznanie, że umożliwiają one funkcjonowanie systemu demokratycznego → prawo do wolności słowa i prasy może być postrzegane jako instrument do efektywnego odkrywania i realizowania wymiany politycznej. W takim stopniu, w jakim prawo uzasadnia się z punktu widzenia jego roli w procesie politycznym, nie jest ono prawem, lecz narzędziem.

W procesie agregacyjnym prawa są regułami ustanowionymi w celu poprawy wymiany, lub zasobami uważanymi za początkowe wyposażenie. W procesie integracyjnym prawa są przejawem kluczowych aspektów struktury społecznej, symbolizują ludzką jedność, wspólny los itp.(Tribe 1985). Jednym z zasadniczych celów integracyjnego procesu politycznego jest odkrycie i uszczegółowienie znaczenia tych wartości (Thompson i McEwan 1958; Olsen 1972).

Np. z nomenklatury „praw” wynikają trzy szczegółowe cechy uprawnień społecznych i ekonomicznych. Po 1 prawo jest nienaruszalne, po 2 niezbywalne, po 3 prawo ulega zmianie raczej w drodze interpretacji niż rewizji legislacyjnej.

,.,.,.,.,.

Idea racjonalnych rozważań ich rola w poszukiwaniu wspólnego dobra i rozwiązywaniu kryzysów

Tradycje integracyjne traktują konflikt interesów jako podstawę rozważań i obowiązujących decyzji, a nie przetargu. Procesy integracyjne dążą do wypracowania wspólnych preferencji, co wymaga takich działań politycznych jak namysł, edukacja , debata czy wykorzystanie społecznego doświadczenia. Zgodnie z tradycja instytucjonalną to właśnie instytucje są ucieleśnieniem oraz instrumentem wspólnoty.

W ramach form instytucjonalnych oraz norm postępowania zakorzenionych w kulturze, członkowie wspólnoty politycznej rozwijają kryteria oceny instytucji pod względem ich sprawiedliwości i zgodności z duchem wspólnoty politycznej.

Ocena instytucji integracyjnych wiąże się z odpowiedzią na dwa podstawowe pytania:

  1. pyt. o kompetencje: czy proces prowadzi do wykształcenia i korzystania z prawdziwej wiedzy specjalistycznej, przydatnej do rozwiązania konkretnego problemu? Czy zwiększa to zdolność obywateli do zrozumienia problemów politycznych i oddziaływania na nie oraz do wybierania kompetentnych doradców i przedstawicieli?

  2. pyt. o uczciwość: czy proces polityczny gwarantuje, że działania jego uczestników służą dobru ogółu i są niezależne od ich własnych interesów?

Skuteczność instytucji

Instytucje mogą być oceniane na podstawie dwóch modeli analizy:

  1. analiza polegająca na porównaniu alternatywnych utopii instytucjonalnych (porównanie modeli hipotetycznych instytucji istniejących w hipotetycznych światach)

  2. porównanie faktycznych skutków realizacji alternatywnych utopijnych wizji w rzeczywistym systemie politycznym (jest to płaszczyzna doświadczenia i rozczarowania)

Skuteczność instytucji zależy od tego czy w niedoskonałym świecie przynosi ona rezultaty założone w modelu teoretycznym oraz czy zawodności można zaradzić bez ponoszenia nadmiernych kosztów.

I Skuteczność agregacji

Najbardziej widocznym problemem współczesnych instytucji agregacyjnych jest niezdolność do rozwiązywania problemów preferencji i wyposażenia. Koncepcje efektywnej wymiany zakładają, że aktorzy mają spójne i stabilne preferencje, w rzeczywistości jednak nie zawsze tak jest. Rodzi to poważne problemy dla instytucji suwerenności ludu.

Instytucje oraz teorie agregacyjne mają także problem z interpretowaniem i udoskonaleniem sposobów reagowania przez demokratyczne instytucje na niejednoznaczne i zmienne interesy obywateli lub sposobów oddziaływania na tworzenie i uszczegóławianie interesów obywateli przez system.

Kłopotliwą kwestia dla instytucji agregacyjnych jest również wyposażenie, które powinno być kontrolowane przez państwo. Kontrola te jednak nie jest sprawą prostą. Pomimo róznych działąn ( jak np. próby zapewnienia ludziom wykształcenia, udzielanie pomocy prawnej itp.) podejmowanych przez zachodnie demokracje dysproporcje wyposażenia dalej istnieją.

Problemy związane z wyposażeniem nie ograniczaja się jednak tylko do dystrybucji dobrobytu i innych zasobów. Nierównośc wyposażenia odnosi się także do praw politycznych.

II. Skuteczność integracji

Do najwiekszych problemów instytucji integracyjnych można zaliczyć ich niezdolność do zagwarantowania uczciwości, kompetencji i racjobnalnej debaty w życiu politycnym.

Integracja wymaga obywatelskiego ducha w społeczeństwie, dbania o otwartośc i dobro publiczne. Jednostki jedak często działają w imię korzyści własnych. Indywidualni aktorzy wykorzystuja władzę do osiagnięcia krzyści własnych, politka publiczna jest więc rezultatem procesu przetargu między aktorami. Rozwiązaniem tego problemu jest odpowiednia edukacja obywatelska.

Trudna do zagwarantowania jest tez kompetencja racjonalnej debaty. Trudnośc ta związana jest z czterema rodzajami problemów:

  1. w jaki sposób uregulować dostęp do debaty?

  2. w jaki sposób zapewnić zgodnośc motywacji do patycypacji z kompetencjami?

  3. w jaki sposób wykorzystac proces debaty, aby zakonczył on się zwiększeniem kompetencji?

  4. w jaki sposób kierowac procesem dyskusji, aby prowadził on do osiagnięcia obowiązującego konsensusu, a szczególna uwaga w procrsie debaty była poświęcona kompetencji?

W instytucjach intergracyjnych podstawowa zdolnością jest umiejętność dyskutowania. Racjonalne debata ma podstawowe znaczenie dla integracyjnej suwerenności ludu jako ochrona przed fałszywa integracją wynikającą np. z masowej obsesji.

Społeczność i zmiany instytucjonalne

I. Cykle zmian okresowych

Historia demokracji może być przedstawiona jako proces zmian, jak demokratyzacja, biurokratyzacja itp. Nie zalezy jednak zapominać o cyklach zmian instytucjonalnych form i teorii.

Na przykład rozwój administracyjny USA opisywano uzywając kategorii niezgodności między trzema grupami wartości (z których pierwsza prowadzi do agregacyjności, a pozostałe do integracyjności):

Wedle Kaufmana w pewnych okresach jedna lub dwoe z tych wartości przeważają, nie wypierając całkowicie pozostałych, które ponownie wysuwaja się na pierwszy plan.

Owa cyklicznosc wynika z sekwencyjnej uwagi poświęcanej nierozwiązywalnym dylematom suwerenności ludu. U podstaw cyklicznego rozwoju instytucji leży sekwencyjna uwaga poświęcana takim sprzecznym postulatom jak na przykład:

Dawne rozwiązania tych problemów nie zostaja zapomniane, czekają na odpowiedni moment, aby znowu mogły być użyte.

Sposób łaczenia procesów agregacyjnych i integracyjnych w instytucjach zmienia się z upływem czasu i oscyluje między instytucjonalnymi strukturami i teoriami suwerenności ludu, które koncentrują się na funkcjach agregacyjnych, a strukturami i teoriami, które kładą nacisk na funkcje intergracyjne. Przejawem tych przeobrażen może być homogeniczny zwrot we wszystkich instytucjach lub zmiana liczby czystych instytucji agregacyjnych w porównaniu do czystych instytucji integracyjnych.

Ekspansja procesów agregacyjnych i homogenizacja instytucji

W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat cykl zmian znajdował się w fazie agregacyjnej lub inaczej w fazie homogenizacji. Instytucjom nadawany był charakter abregacyjny, różnice między nimi ulegały zmniejszaniu. Teorie ewaluacji instytucjonalnej również przyjeły bardzo agregacyją postać, kładąc nacisk na kwestie efektywności alokacyjnej i przykładając mniejszą wagę do preferencji, wyposażenia, kompetencji, uczciwości i skuteczności.

Przykładem ekspansji procesów agregacyjnych mogą być neokorporatystyczne regulacje w państwach skandynawskich, w Holandii, Niemczech i Austrii.

Dynamika zmian cyklicznych

Agregacyjne formy instytucji są szczególnie charakterystyczne dla „dobrych czasów”. Nadmiar zasobów w stosunku do bieżących potrzeb stanowi zabezpieczenie między sprzecznymi siłami w społeczeństwei oraz ułatwia dobrowolna wymianę, która na zasadnicze znaczenie dla procesów agregacyjnych. Ograniczenie zasobów zwiastuje rozwój zstruktur intergracyjnych.

Skutki zmian zasobów uwydatniaja się w wewnetrznych procesach instytucjonalnych.:

W instytucjach zachodza te same cykliczne procesy wewnętrznej sprzeczności, które charakteryzują system polityczny. Instytucje agregacyjne stwarzaja problemy dla instytucji intergracyjnych, a także dla nich samych.

ROZDZ. 8 PREFERENCJE, WŁADZA I DEMOKRATYCZNE INSTYTUCJE

Rozdział ten poświęcony jest niektórym implikacjom demokratycznego kryterium politycznej równości dla projektu instytucji politycznych. Autorzy wychodzą od założenia, że równości politycznej nie można postrzegać wyłącznie jako problemu agregacji interesów, ale wymaga ona także zwrócenia uwagi na kształtowanie preferencji obywateli.

Niejednoznaczność równości politycznej

Według R. Dahla równośc polityczna w określonej grupie obywateli stanowi konieczny warunek demokracji. Do podstawowych zagadnień związanych z kwestią równości politcznej należą nastepuj ace pytania:

1. Jakie są przyczyny nierówności władzy w sustemie demokratycznym?
2. Jak można zmniejszyc te nierówności?

3. Co można zrobić, aby złagodzic skutki nierówności, których nie sposób wyeliminować?

Współczesne ujęcia równości politycznej kładą nacisk na poważne problemy dla demokracji wywołane przez nierówności na tle ekonomicznym. Utrzymanie równości politycznej w obliczu nierówności ekonomicznych jest bowiem niemożliwe.

Autorzy uważają, że nie można osiągnąć ani ocenić równości politycznej bez instytucji politycznych zajmujących się konstruowaniem, uszczegóławianiem i empatycznym uwzględnianiem indywidualnych preferencji i interesów.

Mierzenie i porównywanie interesów

Jeżeli zdefiniujemy władzę na podobieństwo zdolności do nakłaniania innych do działania w sposób, który sprzyja interesom osoby posiadającej władzę, każdy pomiar władzy wymaga oceny indywidualnych interesów oraz różnic wartości miedzy możliwymi wynikami. Każde porównanie władzy, jaką dysponuja poszczególni ludzie, wiąże się z interpersonalnym i intertemporalnym porównaniem tych różnic.

I. Interpersonalne porównanie interesów

Ponieważ ocena nierówności władzy wymaga interpersonalnego porównania interesów, kryterium równej władzy nie można nadać jednoznacznego interpersonalnego znaczenia w ramach koncepcji interesu, która traktuje interesy jako subiektywne. Jeśli zakłada się subiektywny charakter preferencji, dotyczy to również ich porównanie. Jeśli jednak porównanie jest subiektywne, taka jest tez względna władza.

Trudności te wskazuja na dwie mozliwości uszczegółowienia kryteruim równości politycznej:

  1. ustalenie pewnej podstawy wspólnych porównań interpersonalnych, a w efekcie pewnej podstawy oceny zysków i strat różnych jednostek w zależności od wyniku społecznego

  2. pełna akceptacja subiektywnej definicji względnej władzy (każdy obywatel potrafi dokonać interpersonalnego porównania interesów

II. Intertemporalne porównanie interesów

Preferencje nie sa jasne ani stabilne. Rozwijaja się z u pływem czasi i sa kształtowane nie tylko przez czynniki egzogenne w stosunku do polityki i podejmowania decyzji ale także przez same procesy polityczne.

Największym problemem porównań intertemporalnych stanowi wymóg uwzglednienia interesów przyszłych obywateli. Równość polityczna nie może być ograniczona tylko do obywateli aktualnych. Interesy przyszłych obywateli musza być w sensowny sposób porównywane z interesami obecnej grupy. Zgodnie z tym, teoria agregacyjna oparta na subiektywnej równości politycznej obecnych obywateli jest jedynie niedoskonałym przybliżeniem równości politycznej.

III. Empatia, zaufanie i pozajednostkowa świadomość indywidualnych interesów

Ustalenie interesów obywateli w pozajednostkowy sposób jest klasyczna alternatywą dla subiektywnych preferencji. Jeśli bierzemy pod uwage wyłącznie obecnych obywateli, to terminologia interesu skłania do pdporzadkowania subiektywnych preferencji indywidualnych pewnej koncepcji obiektywnych interesów wywodzących się z zewnetrznej perspektywy i zwiazanych z pozycją społeczna lub ekonomiczną.

Skuteczność podporządkowania subiektywnych preferencji obecnych obywateli pozajednostkowemu ustalaniu interesów w imie społeczeństwa nie jest jednak tak oczywista. Wedle autorów, w koncepcjach agregacyjnych (opartych na agregacji aktualnych preferencji obywateli) równośc polityczna nie jest możliwa. Pozajednostkow ocena indywidualnych interesów jest wizja pozbawioną wiarygodnego instrumentu w ramach instytucji agregacyjnych.

Podstawową kwestią w sysytmie politycznym opartym na równści władzy jest okreslenie zbioru instytucji sprzyjającego ocenie i porównywaniu preferencji w sposób, ktry zapewnia poświęcanie równej uwagi interesom każdego obecnego i przyszłego obywatela. Wyrażanie przyszłych interesów aktualnych i przyszłych obywateli zagwarantowane jest dzięki zdolności obecnych obywateli do odczuwania empatii wobec nich, a także dzięki gotowości współczesnych obywateli do pełnienia funkcji powierników przyszłych interesów. Empatia wśród aktualnych obywateli jest potrzebna w cwlu dokonania interpersonalnych porównań wyamganych przez równość polityczną. Bez empatii i zaufania osiągnięcie politycznej równości nie jest możliwe.

Preferencje i równość polityczna

Kształtowanie się preferencji oraz władzy przebiega w dwóch róznych procesach. Polityka natomiast stanowi rezultat ich interakcji. Uważa się zatem, że demokratyczne kryterium politycznej równościmożna oddzielić od wszelkich dodatkowych kryteriów w odniesieniu do rozkładu preferencji.

W każdym systemie politycznym, który uwzględnia indywidualne preferencje w dokonywaniu wyboru zbiorowego, rozkład preferencji w społeczeństwei będzie istotnie warunkował to, w jakim stopniu obywatele sądzą, że mają władzę, są uważania za osoby dysponujace władzą oraz faktycznie ja sprawują.

I. Heterogeniczność preferencji i dobrowolna wymiana.

Polityka może być przedstawiona jako system dobrowolnej wymiany, poszukiwania optymalnych w sensie Pareto dostosowań do ukształtowanych wcześniej preferencji. Tak rozumianemu systemowi słuzy heterogenicznosć preferencji. Aby zaistniała wymiana, każda ze stron musi być przekonana, ze wymiana zwiekszy użytecznośc jej pozycji.

W dobrowolonej wymianie przewaga wynika z dwóch kwestii:

  1. z posiadania zasobów, których potrzebują inni ( różnice w posiadaniu tych zasobów sa uważane za przejaw nierówności politycznej)

  2. z chęci zdobycia rzeczy, których nie potrzebuja inni

Dobrowolna wymiana w polityce często wiąże się z tworzeniem polityk łączących członków koalicji, którzy mają wzajemnie obojętny stosunek do potrzeb swoich partnerów. W świecie układów zakulisowych istnieje mozliwość, aby indywidualni obywatele dośc znacznie różnili się od siebie pod względem wartości, jednak byli w stanie skłonic innych do działania sprzyjającego ich interesom, czyli aby mieli władzę.

Z powodu wielu zmian społecznych, ekonomicznych oraz ideologicznych realnośc demokratycznego procesu opartego na dobrowolnej wymianie zmniejszyła się.

II. Heterogenicznośc preferencji i łączenie preferencji

Polityka może być tez przedtawiona jakomłączenie prefrencji. Proces łączenia preferencji prowadzi do wyboru publiczbego w postaci średniej ważonej preferencji indywidualnych. Waga przypisana każdej indywidualnej preferencji stanowi pewien wskaźnik zasobów lub władzy danej jednostki. Obywatele o preferencjach zblizonych do środka preferencji społeczeństwa osiagają większą skuteczność w procesach łączenia niż obywatele odbiegający od średniej.

III. Reputacja władzy w procesie łączenia preferencji

W procesie ączenia preferencji akululacja reputacji władzy uwydatni reputacje władzy. Oznacza to, ze uaktualnianie władzy przez obserwację zbiorowych wyników przewaznie będzie prowadziło do przekształcania się małych różnic władzy w duże. Hipoteza to jest jednak błędna.

Dystrybucja władzy w stanie równowagi zależy jedynie od rozjkladu postaw, nie zaś od początkowej dystrybucji władzy. Jednostki o postawach zbliżonych do środka grupy uzyskaja więcej niż jednostki, których postawy są stosunkowo bardziej oddalone od środka, niezależnie od początkowej dystrybucji władzy. Jeśli dystrybucja władzy w społeczeństwie zalezy od reputacji władzy uzyskanej z upływem czasu w drodze obserwowania, w jakim stopniu wyniki zbiorowe odbiegaja od indywidualnych preferencji, stopień zbliżenia się przez społeczeństwo do stanu równości władzy miedzy obywatelami będzie zależał od tego, w jakim stopniu ma ono lub może wykształcić homogeniczne preferencje lub rozkład problemów i preferencji dotyczących polityki, który wyeliminuje występujące upośledzenia preferencji.

Czynnikiem, który może komplikowac kwestie równości jest także stopień homogeniczności społecznej. Kiedy preferencje staja się bardziej homogeniczne władza polityczna traci swoja instrumentalną wartośc dla jednostki. Kiedy preferencje staja się bardziej heterogeniczne, większego znaczenia nabieraja możliwości empatycznych interakcji oraz wzajemnej edukacji.

IV. Władza i kształtowanie preferencji

Heterogeniczność interesów i preferencji wśród obywateli ma zasadnicze znaczenie dla odei równości poliotycznej. Zasadnicze znaczenie dla równosci mają także instytucje polityczne służące odkrywaniu, zrozumieniu imkształtowaniu wspólnych interesów. Interesy i preferencje rozwijają się w społecznych procesach kształtowania tożsamości, uczenia się oraz dyskusji. Wykształcenie się preferencji, dzięki którym władza jest sprawowana przez wielu obywateli wymaga instytucji wzmacniających zbiorową tożsamosć i otwartość w odniesieniu do rozwoju interesów. Porządkiem, w którym instytucje kształtują zbiorowa tożsamosć i preferencje będące źródłem władzy, nie zamieniając obywateli niewolników jest poliarchia. Podstawą tej koncepcji jest rozwój struktury preferencji oraz procesu konkurencji politycznej i tworzenia koalicji, który zapobiegnie sytuacji, gdzie jakakolwiek grupa byłaby trwale upośledzona politycznie.

Wnioski

  1. w ramach powszechnie przyjetych definicji władzy ocena dysrtybucji władzy w systemie politycznym wymaga przybliżonego oreslenia i porównania obecnych i przyszłych interesów

  2. stopien osiagnięcia równości władzy w systemie politycznym będzie uzależniony nie tylko od dystrybucji zasobów, lecz także od rozkładu preferencji w społeczeństwie