"Pieœni" Jana Kochanowskiego - Muza Sobie œpiewam a Muzom. Bo kto jest na ziemi, Co by serce ucieszyæ chcia³ pieœniami memi? Kto nie woli tym czasem zysku mieæ na pieczy, £apaj¹c grosza zewsz¹d, a podobno k'rzeczy. Bo z rymów co za korzyœæ krom próznego dŸwiêku? Ale kto ma pieni¹dze, ten ma wszystko w rêku: Jego w³adza, jego s¹ prawa i urzêdy; On g³adki, on wymowny, on ma przodek wszêdy. Nie dziw tedy, ¿e ludzie cisn¹ siê za z³otem, A poeta s³uchaczów próznych gra za p³otem, Przeciwiaj¹c siê œwierczom, które nad ³¹kami Ciep³e lato witaj¹ g³oœnymi pieœniami. Jednak mam tê nadziejê, ¿e przedsiê za laty Nie bêd¹ moje czu³e nocy bez zap³aty; A co mi za ¿ywota ujmie czas dzisiejszy, To po œmierci nagrodzi z lichw¹ wiek pózniejszy. I opatrzy³ to dawno syn piêknej Latony, ¯e moich koœci popiól nie bêdzie wzgardzony. Przeto, jako was kolwiek prosty gmin szacuje, Panny, którym lotnego konia zdrój smakuje, Ja jeden niech wam s³u¿ê, a za czeœæ poczytam Sobie, ¿e siê dróg inszych ni¿ pospólstwo chwytam. Wy miê z ziemie wzwodzicie, wy miê wy³¹czacie Z liczby nieznacznej i nad ob³oki wsadzacie, Sk¹d prózne troski ludzkie i niemêsk¹ trwogê, Sk¹d omyln¹ nadziejê i b³¹d widzieæ mogê. Z wami id¹c, ani o bogate z³oto, Ani o per³y drogiej ceny dbam, jak o to, Aby w niebie sw¹ ludzkoœæ i sam wiedzia³ potym; Bo ¿yw byæ a nie s³yszeæ ledwe by co po tym. A ja, o panny, niechaj wiecznie wam ho³dujê I ¿ywot swój na waszych rêku ofiarujê, Kiedy, ziemi zleciwszy œmiertelne zew³oki, Ogniu rówien prêdkiemu, przeniknê ob³oki.