62207

i wzór przechodzi w zależność Stokesa. Jest to jednak przypadek występujący niezmiernie rzadko. Zazwyczaj przepływ odbywa się przy liczbach Reynoldsa znacznie większych od jedności. Wówczas analityczne określenie współczynnika oporu przy pomocy formuły staje się niemożliwe i należy go wyznaczyć eksperymentalnie. Dla niektórych ciał, posiadających bardziej regularny kształt, otrzymane tą drogą wartości współczynników oporu znaleźć można w literaturze.

W celu doświadczalnego wyznaczenia wspólczyniuka oporu C_D, nich postępowy cząsteczki o stałej masie możemy opisać stosując II prawo Newtona:

gdzie: p_c - gęstość cząstki    ^p <' '    ' L '

V - objętość cząstki

EF - suma sil działających na cząstkę.

W bardzo wielu przypadkach nich taki można z dobrym przybliżeniem tr aktować jako ustalony w czasie. Dzięki temu równanie mchu cząstki zawiera tylko siły ciężkości, wyporu i oporu:

V(f.- P)g--C_DA^-y-

Po przekształceniu wzór ten przyjmuje postać:

C_B

Mc' P)g A-p u²

Ważnym elementem zadania jest przyjęcie odpowiedniej średnicy efektywnej, gdyż praktycznie w ogóle nie mamy do czynienia z ziarnami kulistymi. Celem określenia przekroju czynnego .4, cząstkę o kształcie nieregularnym, zastępuje się cząstką kulistą o średnicy zastępczej d_z takiej, przy której objętość cząstki kulistej jest równa objętości cząstki rzeczywistej. Odpowiednie zależności mają postać:

X d;² 4

A =

Określenie prędkości opadania cząstki polega na pomiarze czasu przemieszczenia cząstki na drodze L.

OPIS PRZEBIEGU ĆWICZENIA: