73929

ale odstąpiono od tego celu w skutek ekspansji, kryzysów przeciągającej się dekoniunktury gosp, gdyż część krajów członkowskich odeszła w swojej polityce od dotrzymywanych warunków realizacji planów Wermera. Podstawowy warunek przegrał na ustabilizowaniu waluty a to wymagało restrykcyjnej polityki pieniężnej, czyli ograniczenie podaży pieniądza.

Czy w warunkach deloniuktury gosp racjonalna jest restrykcyjna polityka pieniężna?

Oczywiście, że nie, bo ona osłabia popyt, a zatem część krajów zaczęła prowadzić politykę symulacyjną popyt -luźna polityka pieniężna, czyli politykę obniżenia stopy procentowej i zwiększenia podaży pieniądza. To akurat zupełnie odmienia politykę od tej jaka musiała być prowadzona by zrealizować plan Wernera.

W 1973 r. odstąpiono od wprowadzenia w życie planu Wernera. W tle nie zaniechano ścisłej współpracy walutowej i przyspieszenia integracji walutowej.

Jakie były efekty w praktyce integracji walutowej w latach 1957-84?

W 1972 r. został wprowadzony mechanizm stabilizacji kursów walutowych, zwany „węzłem walutowym”. Kraje członkowskie zostały zobowiązane do prowadzenia takiej polityki walutowej aby kursy och walut na rynku utrzymywały się na poziomie =+/-l,25% w stosunku do kursów centralnych tych walut. Jeśli kursy na rynku walut przekraczały granicę pasma wahań, kraje członkowskie czyli ich banki centralne były zobowiązane do dokonania interwencji walutowej na tynku w celu zmian relacji pomiędzy podażą a popytem na waluty w taki sposób aby sprowadzić kursy walutowe do przedziału pasma wahań. W syt krajów, które miały słabą walutę i wysoką inflację, skuteczne interwencje na rynku walutowym okazały się niemożliwe i tym samym wychodziły poza mechanizm zmiany „wahań walutowym” -Frank a francuski lir włoski, funt irlandzki, natomiast utrzymywało się w nim kilka walut tych krajów, które handlowo mocno było związane z RFN, a mianowicie: marka niemiecka, korona duńska, gulden holenderski, frank belgijski, frank luksemburski.

Podsumowując rozwiązane zwane węzłem walutowym i mające stanowić mechanizm stabilizacji kursów walutowych, nie sprawdziło się i nie przyczyniło się do ustabilizowania wszystkich walut. W 1978 r. w wężu było tylko 5 walut na 9 krajów członkowskich.

Co w takiej sytuacji postanowili przywódcy krajów członkowskich, gdy okazało się, że wąż walutowy nie stabilizuje walut w całej wspólnocie?

W takiej syt w rezultacie współpracy Francusko-niemieckiej przede wszystkim kanclerza Niemiec i prezydenta Francji, przygotowano nowy projekt, który w daleko większym zakresie obligował kraje członkowskie do dyscypliny w polityce pieniężnej i walutowej i w poł 1978 r. to propozycja została zaakceptowana następnie przez pozostałe kraje i w ten sposób doszło do wprowadzenia 13 11 1979 europejskiego systemu walutowego. Składał się on z następujących elementów:

• Mechanizm stabilizacji kursów walut (czyli ego samego instrumentu, który był podstawą węża walutowego, ale z szerszym pasmem wahań +/- 2,25% i szerszym pasmem wahań do Wioch +/- 6% ze wzgl na wyższą inflację w tym kraju.