88834

System mm z płaskimi tężnikami pionowymi

Przy stosowaniu ram płaskich w budynkach wyższych od 10 do 12 kondygnacji należy, ze względów ekonomicznych, wprowadzić dodatkowe pionowe tężniki. Ramowe układy pozwalają na wykorzystanie całej przestrzeni między slupami, dlatego stosuje się je tam, gdzie jest to niezbędne, jednocześnie dając na innych piętrach układy kratowe. Otrzymuje się wówczas mieszany układ kratowo-ramowy.

Jeżeli ze względu na użytkowanie budynku można wykonać pełne ściany poprzeczne (np. w hotelach), zamiast tężników kratowych między slupami można dać ścianki żelbetowe grubości 80 -100 mą połączone z obetonowanymi slupami. Zbrojenie ścianek w postaci siatki spawa się ze slupami i ryglami. W takim rozwiązaniu przyjmuje się, że przy obciążeniu pionowym współpracuje slup stalowy z częścią ścianki żelbetowej lub z całą ścianką, zależnie od rozstawu slupów. Parcie wiatru przejmuje belka elbetowa, której środnikiem jest ścianka żelbetowa, a pasami slupy.

Pizy wymiarowaniu slupów należy uwzględnić dwie fazy, pierwszą, gdy nie ma ścianki i cale obciążenie przejmują slupy stalowe, i drugą, gdy stal współpracuje z betonem. Tężniki kratowe mogą być również zastąpione ścianką pełną, stalową. Tworzy się wówczas jakby blachownica ustawiona pionowo. Takie rozwiązania były zastosowane w niektórych stężeniach przy budowie Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie.

Początkowo traktowano konstrukcję ram oraz tężników jako oddzielne, niezależne układy, przy czym zakładano, że tylko tężniki przenoszą siły poziome. Przy uwzględnieniu współpracy obu układów uzyskuje się siły wewnętrzne i poziome przemieszczenia obliczeniowe budynku dużo mniejsze, co prowadzi do oszczędności materiału.

Przeprowadzone badania wykazały, że w układzie zlozonym większość sil poziomych w części górnej przejmuje rama, natomiast w części dolnej — kratownica.

Układy ramowe współpracujące z tężnikami kratowymi lub ścianami są właściwe dla budynków wysokości 20+40 kondygnacji.