89116

82. EGZEKUCJA MAJĄTKOWA.

Egzekucja majątkowa była oprócz egzekucji osobistej jedną z form dochodzenia swoich roszczeń wynikających z prawomocnego wyroku jako przysługiwała powodowi. Można śmiało stwierdzić że nawet egzekucja osobista miała znamiona majątkowe gdyż wymagała od dłużnika spłatę zobowiązania pomimo niewoli wjakiej się znajdował. Egzekucja ta początek swój miała w decyzji pretora zezwalającej powodowi wejście w posiadanie majątku dłużnika (missio in bona) poprzez proscriptio tj. publiczne ogłoszenie egzekucji. Uniwersalny charakter tej egzekucji uwidaczniał się poprzez zajęcie całości majątku wierzyciela bez względu na jego zadłużenie a poza tyn umożliwiała przystąpienie do egzekucji wszystkich osób które posiadały u dłużnika wierzytelności pomimo faktu iż nie były one stronami procesowymi. A więc egzekucja wywołana przez jednego wierzyciela mogła jeżeli majątek dłużnika na to pozwalał zaspokoić wszystkich. W pierwszej fazie dążono do zabezpieczenia majątku i ustanowienia nad nim kuratora (mógł nim być jeden z wierzycieli). Najczęściej majątek ten był sprzedawany w drodze licytacji temu kto zapewnił najwyższą wartość zaspokojenia wierzytelności (yenditio bonorum). Osoba taka zwana bonorum emptor wchodziła w posiadanie majątku dłużnika i odpowiadała za jego długi do wysokości ustalonej na licytacji. Posiadała ona także prawo do egzekwowania należności które przysługiwały dłużnikowi. Sam dłużnik zaś po egzekucji majątkowej popadał w niesławę.