89739

5.    Dokonaliśmy pierwszego pomiaru odczytując odpowiednią wartość na noniusziL Względem położenia tego prążka dokonywaliśmy pomiarów kątów ugięcia kolejnych prążków.

6.    Odchylając lunetę w lewą stronę znaleźliśmy kolejny prążek dyfrakcyjny. Dbając o to, aby środek jego obrazu pokrywał się ze skrzyżowaniem linii w wizjerze, odczytaliśmy kąt ugięcia prążka.

7.    W podobny sposób postąpiliśmy z następnym prążkiem dyfrakcyjnym, zwiększając kąt odchylenia lunety.

8.    Po znalezieniu dwóch prążków po lewej stronie przystąpiliśmy do poszukiwań analogicznych prążków z prawej strony. Według wykorzystanego już schematu zanotowaliśmy kąty ich ugięć.

9.    Na podstawie dokonanych pomiarów wyznaczyliśmy stałą siatki dyfrakcyjnej

10.    Korzystając z odpowiedniego wzoru i zanotowanych obserwacji obliczyliśmy zdolność rozdzielczą siatki dyfrakcyjnej oraz liczbę szczelin biorących udział w interferencji.

1.    Włączyliśmy lampę neonową

2.    Dokonaliśmy pomiarów analogicznych do wykonanych w poprzedniej części ćwiczenia z udziałem lampy sodowej.

3.    Na podstawie otrzymanych wyników i wyliczonej wcześniej stałej siatki dyfrakcyjnej obliczyliśmy długość fal emitowanych przez lampę neonową.

Obliczenie wartości stałej siatki (I:

Rząd prążka	Kąt odczytany	A-kat iiRiecia (a)	Stała siatki
0	93°34'±2"
1 prawy	73°32'±2'	20°02'	d,=(1721,3±2,69)nm
2 prawy	49°58'±2'	43°34'	d;>=(l 717,3± l,04)nm
1 lewy	113°14'±2'	20°20	dj=(1706,6±2.64)nm
2 lewy	13S°32'±2‘	42°18	dj=(1755,3±l,10)nm

A - jest to odchylenie danego prążka od prążka rzędu 0, oznaczany jako a

Wartości stałej siatki obliczyliśmy ze wzoru:

₍j _

siwa

,, * IrnAcosttL

d(a) =---A a

| sin a |

gdzie:

m - rząd prążka

A - długość fali światła sodowego, która wynosi 589,3nm,

a - wartość kąta danego prążka w stosunku do prążka rzędu 0, w tabeli występuje jako A.