13 Jezvk prawniczy- tzn. język środowisk prawniczych, różni się od języka potocznego. Jest nadbudowany nad językiem prawnym, stanowiąc swoisty metajęzyk. Używają go praktycy ( sędziowie, adwokaci, prokuratorzy, radcowie prawni, kuratorzy sądowi) oraz teoretycy ( naukowcy, środowiska uniwersyteckie). Język prawniczy jest także zróżnicowany wewnętrznie ze względu na zróżnicowanie w ramach samej dziedziny nauk prawnych. Język prawniczy jest zespołem wypowiedzi o prawie. W języku tym opisuje i ocenia teksty aktów normatywnych, ustala sens przepisów, pisze komentarze i opracowania, formułuje rozstrzygnięcia indywidualne, dyskutuje o aktach stanowienia prawa i aktach stosowania prawa ( orzeczenia, decyzje). Główną funkcją języka prawniczego jest funkcja deskryptywna. W praktyce i doktrynie prawniczej formułuje się bowiem przede wszystkim wypowiedzi opisowe. Pewną rolę odgrywa jednak również funkcja ekspresywna. Jeżyk naturalny- to język powszechnej komunikacji między ludźmi, którzy się tworzy w sposób naturalny, żywiołowy, w długotrwałym procesie. Jest to język etniczny. Jego cechą bywa nieostrość, brak jednoznaczności formułowanych zwrotów.