92551

również niską ceną, co jest możliwe do osiągnięcia jedynie wówczas, gdy produkcja soli litowej nie jest zbyt kosztowna.

Wyróżniamy następujące elektrolity: ciekłe, żelowe (na podstawie polimerowej membrany) i polimerowe (stałe). Znane są również próby otrzymania elektrolitów żelowych lub polimerowych z dodatkami ceramicznymi.

1.3. Elektrolity polimerowe

Elektrolity ciekłe, jak wspomniano we wstępie, nie zawsze dobrze sprawdzają się w zastosowaniach praktycznych. Elektrolity polimerowe z racji swojego stanu skupienia (stałe) są bardzo dobrym rozwiązaniem do ogniw litowych. Polimery dzięki swojej elastyczności pozwalają na dowolne formowanie źródła energii np. konstruowanie superdenkich ogniw. Elektrolit polimerowy spełnia w ogniwie podwójną funkcję. Jest zarówno elektrolitem, jak i separatorem. Istotną korzyścią jest możliwość dość łatwego (z punktu widzenia technologicznego) wytwarzania membran. Kolejną zaletą, jest znaczne zwiększenie bezpieczeństwa użytkowania ze względu na wyeliminowanie palnych rozpuszczalników. Należy także zauważyć, że makromolekuły są w znacznie mniejszym stopniu reaktywne wobec litu, niż cząsteczki zawarte w elektrolicie ciekłym. Główną wadą tego typu elektrolitów jest ich dość niska w stosunku do elektrolitów ciekłych przewodność jonowa.

Elektrolit polimerowy istnieje w postaci membrany polimerowej, w której w trakcie procesu powstawania została rozpuszczona sól litowa. Mechanizm przewodzenia jonowego tego typu elektrolitów był długo przedmiotem dyskusji naukowców. W ostatecznym rezultacie okazało się, że przewodzenie następuje w obszarach amorficznych. Stąd tak ważne jest zapewnienie jak najmniejszego stopnia krystaliczności polimeru. Mechanizm przewodzenia jonowego w polieterze pokazano na Rys. 1. poniżej.

Rys. 1. Schematyczne przedstawienie transportu kationu litowego wzdłuż łańcudiapolieterowego.

Wśród elektrolitów polimerowych wyróżniamy takie, które są tworzone w oparciu o następujące polimery: PEO (poli(tlenek etylenu)), PVdF (poli(difluorowinyłiden)), PEA