97398

Demokratycznej, do której należą m.in.: bryt. Partia Konserwatywna, niem. i wł. partie chadeckie, skand, partie konserwatywne, z partii poi. Porozumienie Centrum oraz Kongres Liberalno-Demokratyczny (do 1994). Wśród najbardziej reprezentatywnych polityków konserwatywnych doby powojennej można wymienić K. Adenauera, Ch. de Gaulle'a, M. Thatcher, R. Reagana.

3) Konserwatyzm filozoficzny filozofia spoi stworzona na przel XVIII i XIX w. przez przeciwników oświecenia, rewolucji franc. 1789 i liberalizmu; znalazł klas. wyraz w twórczości E. Burke'a, J. de Maistre'a, L. de Bonalda. W XX w. wybitnymi przedstawicielami konserwatyzmu filozoficznego są: R. Altman, A. Gehlen, A. Glucksmann, G.K. Kaltenbruner, W. Kendal, R. Kirk, B.H. Levy, A. Mohler, J. Ortega y Gasset, M. Oakeshott, R. Nisbet, H. Schelsky, C. Schmitt, R. Spaemann, L. Strauss, E. Voegelin. Podstawą konserwatyzmu filozoficznego jest przekonanie o nieusuwalności zła i cierpienia z historii i życia ludzkiego, ponieważ ich źródłem jest skażona natura ludzka. Odpowiednie wychowanie, religia, reformy spoi mogą je jedynie ograniczyć. Przyjęcie takiego założenia decyduje o odrzuceniu teorii, które głoszą tezę o samodoskonaleniu i samozbawieniu człowieka, które przekonują, że człowiek własnym wysiłkiem, pracą, rozumem, nauką, rewol czynem jest w stanie wyzwolić się od trapiących ludzkość nieszczęść i ograniczeń. Konserwatyści odrzucają racjonalistyczne przekonanie, że jest możliwe poznanie praw życia zbiorowego i planowanie społeczne. Uważają, że nie jest wystarczające czysto racjonalne wyjaśnienie życia społ. i natury ludzkiej. Zdaniem konserwtyzmu człowiek jest istotą zdolną do kierowania własnym losem, ale nie ma żadnej pewności, że będzie tego chciał i że będzie to robił dla dobra swego i społeczeństwa. Konserwatyści wskazują na niezbędną w wychowaniu każdego człowieka rolę religii, tradycji i tych instytucji, które swoim hist.