7133531986

organizacja ruchu pieszego (i związana z tym organizacja ruchu kołowego) na większą skalę, realizowana w fazie projektu urbanistyczno-komunikacyjnego, umożliwia zaprojektowanie na określonym obszarze układów ciągów pieszych, niezależnych od ciągów ruchu kołowego, i łączących źródła i punkty docelowe ruchu pieszego” [Wit 1978],

Aby wyznaczyć źródła ruchu pieszego, należy potraktować teren kampusu jako odrębny od miasta system. Kampus ma formę otwartą, zatem na jego teren można się dostać za pomocą dowolnego środka transportu: komunikacji zbiorowej, samochodu/motocykla, roweru czy pieszo. Znając charakterystykę każdego z nich oraz zagospodarowanie danego terenu, można w łatwy sposób wyznaczyć punkty wejścia/wyjścia pieszych do/z systemu. W przypadku kampusu Politechniki będą nimi (zał. 7):

-    dla osób poruszających się pieszo:

•    przejścia dla pieszych - przez ulicę Marii Skłodowskiej-Curie, Plac Grunwaldzki i Rondo Reagana,

•    tunel - pod Rondem Reagana,

•    mosty - Szczytnicki i Grunwaldzki;

-    dla osób poruszających się komunikacją zbiorową:

•    przystanki - Kliniki (ul. M. Skłodowskiej-Curie), Most Grunwaldzki (Plac Grunwaldzki),

•    węzeł przesiadkowy - Rondo Reagana;

-    dla samochodu/motocykla/roweru - parkingi wewnątrz kampusu, stojaki na rowery.

Jak nietrudno się domyślić główne potoki ruchu pieszego generowane są między wejściami/wyjściami systemu a głównymi generatorami (miejscami docelowymi) ruchu oraz między samymi generatorami. W przypadku kampusu miejscami takimi są głównie budynki Politechniki oraz pojedyncze punkty usługowe. Skalę wielkości ruchu pieszego na wybranych odcinkach międzywęzłowych sieci ulic na terenie kampusu przedstawia zał. 7 (wyniki badań natężenia ruchu prowadzonych we wtorki i czwartki w godzinach 8:45-9:15). Obserwując ruch oraz zachowania pieszych w tych miejscach, zaryzykować można stwierdzenie, że warunki przemieszczania się między budynkami kampusu, nigdy nie były priorytetem dla władz uczelni. Może to być również widoczne nawet po pobieżnym dokonaniu analizy urbanistycznej i funkcjonalnej terenu. Stwierdzić można, że aktualne rozmieszczenie budynków, często w poprzek naturalnych ciągów komunikacyjnych, nie sprzyja szybkiemu i wygodnemu przemieszczaniu się, zwłaszcza w zachodniej części kampusu. Powoduje to wyginanie potoków ruchu, częstą potrzebę nadkładania drogi i dezorientację osób nieznających terenu. Sytuację potęgują wszechobecne parkingi i drogi dojazdowe skutecznie ograniczające możliwości ruchowe pieszego oraz tworzące dla niego stałe bariery. Wygodne chodniki i ciągi piesze wydają się zaś być efektem ubocznym planowania a nie jego celem.

Przykładów nieprzemyślanych lokalizacji budynków i parkingów, a co za tym idzie źle prowadzonych ciągów komunikacyjnych, nie trzeba szukać daleko. Pierwszym takim rozwiązaniem była budowa budynku A-2 w poprzek głównej alei dziedzińca gmachu głównego, zamykając bezpośrednie połączenie ze wschodnią częścią kampusu. Problemu tego łatwo można by uniknąć przewidując w tym miejscu bramę/tunel dla ruchu pieszego jeszcze w fazie projektowej.

Kolejnym problematycznym miejscem jest szumnie nazwany zespół urbanistyczny C1-C5, tworzący przekraczalną tylko w jednym miejscu barierę w ruchu pieszym. Budynki te stoją w poprzek głównego ciągu pieszego od południowej części ulicy Norwida przez ulicę Janiszewskiego w stronę placu Grunwaldzkiego. Osoby chcące udać się w tej relacji muszą ominąć cały kompleks lub skorzystać z przesmyku pod mostem łączącym budynki C-l i C-3.

13