9346692771

Do wytwarzania protez stomatologicznych używa się poli(metakrynalu metylu) z domieszkami kopolimerów metakrylanu metylu i - w niewilkich ilościach - metakrylanu etylu lub metakrylanu butylu. Tak stworzony kopolimer cechuje łatwość barwienia podczas wytwarzania, odporny jest on na działanie większości związków występujących w pożywieniu, nie niszczy go flora bakteryjna jamy ustnej, łatwo się go czyści.

Protezy szczękowe wytwarzane są na formach gipsowych z mieszanek proszku i płynu. Proszek składa się z homo- i kopolimerów akrylowych głównie polimetakrylanu metylu), katalizatora - którym najczęściej jest nadtlenek benzoilu - oraz pigmentów. Płyn to mieszanina monomerów metakrylanu metylu z domieszką innych monomerów akrylowych, hydrochinonu - który jest inhibitorem polimeryzacji zapobiegającym reakcji płynu podczas przechowywania - oraz barwników rozpuszczalnych w monomerze. Po wymieszaniu proszku i płynu w odpowiednich proporcjach i umieszczeniu mieszaniny w formie, całość poddaje się polimeryzacji w temperaturze 60-100 °C.

Sztuczne zęby oraz wypełnienia zębów składają się z usieciowanej mieszaniny monomerów dimetakrylanu etylu oraz metakrylanu Bisfenolu A. Polimeryzacja jest fotoinicjowana światłem widzialnym o długości fali 400-600 nm. Fotoinicjatorem jest tutaj kamforochinon zmieszany z koinicjatorem w postaci aminy aromatycznej, np. N,N’-dimetylo-p-toluidyną. W celu zwiększenia odporności sztucznych zębów i plomb dentystycznych, do mieszaniny przed polimeryzacją dodaje się nawet do 70% masowych wypełniacza, najczęściej jest nim sproszkowane szkło nieorganiczne.

Pierwsze soczewki kontaktowe zbudowane były z polimetakrylanu metylu). Jednak ich istotną wadą był zupełny brak przepuszczania tlenu do rogówki. Zaczęto więc produkcję soczewek kontaktowych z użyciem hydrożeli, co zapewniało dostęp tlenu do rogówki poprzez warstwę wodną hydrożelu. Wytwarzano soczewki ze słabo usieciowanego polimetakrylanu 2-hydroksyetylu). Później używano usieciowanych kopolimerów metakrynalu metylu oraz metakrylanu glicerolu. Jednak wadą takich hydrożeli była ich miękkość i łamliwość. W chwili obecnej soczewki kontaktowe produkowane są ze słabo usieciowanych kopolimerów opartych na metakrylanie metylu oraz metakrylanie tris(trimetylosiloksy)sililopropylu. Taki skład zapewnia im odpowiednią wytrzymałość oraz przepuszczalność dla tlenu.

Protezy ścięgien wykonywane są z gęstej tkaniny poliestrowej, przechodzącej w luźniejszą siatkę na jej końcach. Taki układ pozwala na łatwe przymocowanie mięśni i kości do ścięgien, które potem wiązane są biologicznie dzięki przerastaniu tkanki chorego.

Protezy stawów biodrowych w chwili obecnej wykonywane są z polietylenu o masie cząsteczkowej powyżej 1 000 000.

Protezy stawów palców ręki i nadgarstka wykonywane są z usieciowanego kauczuku silikonowego.

W ostatnich latach uwagę przyciągają bioresorbowalne protezy kości, które wypełniają ubytek kostny, a następnie stopniowo są w organizmie rozkładane i zastępowane przez tkankę kostną. Protezy takie składają się z homo- i kopolimerów laktydu i glikolidu oraz kopolimerów laktydu z glikolidem. Zróżnicowanie składników w wymienionych mieszaninach pozwala na uzyskanie materiałów różniących się właściwościami mechanicznymi oraz podatnością na bioresorpcję. Poli(D.L-laktyd) daje protezę o temperaturze topnienia wynoszącej 60 °C oraz znaczne wydłużenie przy zerwaniu równe 8,7%. Natomiast poli(L-laktyd) pozwala na uzyskanie protezy o temperaturze topnienia równej 170 °C i wydłużeniu przy zerwaniu wynoszącym 2,1%. Czas połowicznej bioresorpcji w przypadku poliglikolidu