2349197260

240 Zasłużeni Gdynianie

Marian Bukowski przygotowywał do druku książkę o budowie portów, której nie dane było mu ukończyć. Wzięty przez Niemców jako zakładnik portu gdyńskiego, został stracony 11 listopada 1939 r. w Piaśnicy koło Wejherowa. Nazwisko jego widnieje obok St. Łęgowskiego na tablicy pamiątkowej, uroczyście odsłoniętej 25 listopada 1946 r. w gmachu Urzędu Morskiego.

EDWARD DANIELEWICZ (1902—1977)

Urodził się 20 lutego 1902 r. w Osie-ku Wielkim w województwie poznańskim, w rodzihie cieśli wiejskiego. Ukończył dwa oddziały szkoły podstawowej. Pracę rozpoczął w Westfalii w kopalni węgla. Po powrocie do kraju w 1920 r. pracował w Gnieźnie w Fabryce Wozów i Narzędzi. W tym samym roku wstąpił do Wojska Polskiego. Zwolniony, brał udział w III powstaniu śląskim w 1921 r., a następnie udał się znowu do Westfalii w poszukiwaniu pracy. W 1923 r. powrócił do kraju i rozpoczął pracę w rafinerii nafty w Limanowej. Za agitację wśród robotników, wzywającą do wstępowania do związków zawodowych, został zwolniony. Przez następne 4 lata pracował jako stróż w sanatorium w Zakopanem. W 1928 r. przyjechał do Gdyni i podjął pracę w porcie. Szybko zdobył popularność wśród robotników portowych, którzy wstąpili do klasowej organizacji robotniczej — Związku Zawodowego Transportowców. «W 1932 »r. wstąpił do KPP. W 1935 r. Edward Da-nielewicz został wybrany sekretarzem Oddziału Robotników Portowych Związku Zawodowego Transportowców, a po ustąpieniu Urbana Zielonki — przewodniczącym. W okresie wojny domowej w Hiszpanii aktywnie działał na rzecz republikanów, nawołując do odmowy załadunku broni dla faszystów. W wyborach w lutym 1939 r. do Rady Miejskiej kandydował na jej członka.

W czasie wojny pracował jako szklarz w Kole. Po wyzwoleniu przystąpił tam do organizacji Milicji Obywatelskiej. W chwili wyzwolenia Wybrzeża powrócił do Gdyni i podjął pracę w Komitecie PPR w Gdyni. Następnie został przewodniczącym Rady Związków Zawodowych. Aktywnie u-czestniczył w odbudowie portu gdyńskiego. W 4946 r. przeniósł się do Gdańska, gdzie pracował jako organizator portowy, a następnie — do Szczecina. W 1956 r. został sekretarzem, a później instruktorem Komitetu Miejskiego PZP9 w Gdańsku.

Za pracę polityczną i społeczną był odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł w Gdańsku 5 listopada 1977 r.

KAZIMIERZ KONSTANTY DEMEL (1889—1978)

Urodził się 9 marca 1889 r. w Zawo-dziu koło Katowic. Jako uczeń brał udział w walce o szkołę polską. Studia przyrodnicze rozpoczął na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie, kontynuował je następnie na Faculte de Sciences w Genewie, gdzie w 1913 r. uzyskał dyplom licencjata w zakresie nauk przyrodniczych i fizycznych. Jako asystent profesora Yunga odbył kurs metodyki badań morskich w Zoologicznej Stacji Morskiej w Villefranche--sur-mer we Francji nad Morzem Śródziemnym. W 1915 r. Naukowe Towarzystwo Warszawskie umożliwiło mu wyjazd do murmańskiej stacji biologicznej nad Morzem Barentsa. W' 1916 r. wcielony został do armii rosyjskiej. Z korpusem gen. Dowbór-Muś-nickiego powrócił do kraju. Wziął udział w III powstaniu śląskim. W wojsku pozostał do 1922 r. W 1923 r. rozpoczął pracę w Morskim Laboratorium Rybackim w Helu. Po likwidacji MLR w 1932 r. został kierownikiem Oddziału Biologii Stacji Morskiej w Helu. W 1938 r. uzyskał doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim. W okresie II wojny działał w tajnym nauczaniu. W latach 1945—48 był zastępcą kierownika Morskiego Laboratorium Rybackiego w Gdyni, następnie kierownikiem Zakładu Oceanografii Morskiego Instytutu Rybackiego w Gdyni. Równocześnie wykładał w SGGW w Warszawie (1. 1949—1952), w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie (1950 —1953), zaś w latach 1952—1960 kiero-