3703947765

W oparciu o te dane można więc wnioskować, że w kontakcie skóry z Pu prawie wszystkie cząstki a zostaną pochłonięte w naskórku, nie powodując uszkodzeń komórek narządów wewnętrznych.

Sposób (łatwość) w jaki Pu jest absorbowany w organizmie zależy od dwóch czynników: drogi narażenia radiacyjnego (sposobu wniknięcia Pu do ludzkiego organizmu) oraz formy chemicznej w jakiej Pu dostaje się do organizmu.

Duża energia kinetyczna oraz mały zasięg cząstek ci powstałych w rozpadach jąder izotopów plutonu sprawiają, że stają się one szczególnie niebezpieczne w przypadku inhalacji (potencjalna droga narażenia radiacyjnego). W trakcie procesu oddychania organizm ludzki zatrzymuje od 5 do 25 % wdychanych aerozoli (wielkość ta jest uzależniona od rozmiaru zain-halowanych cząstek). Największą frakcję wśród nich stanowią te o rozmiarach poniżej 10 fim [87]. Pu wraz z aerozolami atmosferycznymi dostaje się do płuc a jego dalsze losy zależą od jego formy chemicznej. I tak np.: tlenek plutonu, który należy do grupy związków chemicznych słabo rozpuszczalnych, zostaje zdeponowany przede wszystkim w płucach gdzie ze względu na swoją słabą mobilność pozostaje przez okres kilku tygodni a nawet miesięcy. Pu w formie rozpuszczalnej (azotany, cytryniany) przedostaje się do układu krwionośnego po kilku godzinach a nawet minutach od chwili inhalacji. Stwierdzono, że ok. 90 % zainhalowanego do płuc Pu ulega depozycji w wątrobie i kościach (łącznie) a ok. 10 % w tkankach miękkich. Bardzo niewielka frakcja zostaje wydalona wraz z kałem i moczem [35]. Przyjmuje się, że czas połowicznego biologicznego zaniku Pu dla szkieletu wynosi ok. 50 a dla wątroby ok. 20 lat [87].

Inną możliwą drogą wniknięcia Pu do organizmu jest droga pokarmowa. Oszacowano na podstawie badań, że ok. 0,05 % rozpuszczalnych związków Pu i ok. 0,001 % nierozpuszczalnych, które dostały się do organizmu wraz z dietą trafiają do układu krwionośnego. Pozostała część kompleksów Pu jest wydalana wraz z kałem. Dla niemowląt poniżej 1 roku życia proporcje wchłonięcia są 10 razy większe od podanych powyżej czyli wynoszą odpowiednio 0,5 % i 0,01 % [35].

Na podstawie badań wykonanych na zwierzętach oraz ludziach (lata 40 XX w.) [58] oszacowano masę Pu, która z 50 % prawdopodobieństwem wywołałaby zgon człowieka o masie ciała ok. 70 kg w ciągu 30 dni (LD₅₀(30)). Dawka ta wynosi ok. 22 mg, przy założeniu, że wchłonięcie Pu nastąpiło drogą pokarmową. Jeśli natomiast brać pod uwagę inhalację to wielkość ta wzrasta 4-ro krotnie [87]. W całej historii prac nad Pu nie zarejestrowano przypadku zgonu człowieka spowodowanego wchłonięciem tego pierwiastka.

1.1.2 Pu w środowisku

Naturalny Pu

Występowanie Pu w środowisku związane jest głównie z działalnością człowieka, niemniej jednak wciąż można znaleźć ślady Pu naturalnego. Jego istnienie jest wynikiem, przede wszystkim, procesów zachodzących we Wszechświecie, przed powstaniem Układu Słonecznego, kiedy to w jądrze masywnej gwiazdy (zbudowanym głównie z żelaza, kobaltu i niklu) doszło do zatrzymania reakcji termojądrowych. Brak ciśnienia wywieranego przez promieniowanie gamma (mające źródło wewnątrz gwiazdy), doprowadził do kolapsu grawitacyjnego (zapadnięcia zewnętrznych warstw gwiazdy zbudowanych głównie z lekkich pierwiastków takich jak wodór, hel,neon,etc.). Następstwem tego zjawiska był szybki wychwyt neutronów przez jądra istniejących pierwiastków, co zainicjowało proces tworzenia jąder pierwiastków ciężkich. Kiedy proces ten ustał, Pu był niemal tak powszechny jak U. Materia, która wówczas powstała (wybuch supernowej) stała się zalążkiem Układu Słonecznego w tym Ziemi. Wówczas to, abundancja ²³⁵U w skorupie ziemskiej była większa niż obecnie i wynosiła 32 % całkowitej masy U. Pozo-