4380217119

Wstęp

Architektura krajobrazu jako wyodrębniona dziedzina artystyczna, zawodowa i naukowa pojawiła się w Stanach Zjednoczonych na przełomie XIX i XX wieku. W roku 1899 założono Amerykańskie Stowarzyszenie Architektów Krajobrazu (ASLA)¹, a w 1901 roku na Uniwersytecie Harvarda otwarto taki kierunek studiów. Przez ponad 100 lat dziedzina ta rozwijała się i nadal rozwija w sposób harmonijny i bez zewnętrznych przeszkód, co pozwoliło amerykańskim naukowcom wnieść znaczący wkład w rozwój tej dyscypliny. Obecnie kierunek ten prowadzi kilkanaście amerykańskich uniwersytetów. Do najbardziej znanych należy Harvard University, Graduate School of Design² oraz Cornell University of Agriculture, Landscape Architecture.

Polska szkoła architektury krajobrazu, wywodząca się przede wszystkim z architektów oraz urbanistów zajmujących się również krajobrazem, ma swoją bardzo piękną kartę w historii architektury i planowania przestrzennego przed II wojną światową. Pamiętamy także o udziale architektów krajobrazu w odbudowie dziedzictwa kulturowego Polski po II wojnie światowej. Tutaj należy odnotować fakt, że zarówno profesorowie Franciszek Krzywda Polkowski³, jak i Tadeusz Tołwiński, uważani za ojców polskiej urbanistyki i architektury krajobrazu, odbywali staże

1

   American Society of Landscape Architecture.

2

   Na bazie Graduate School of Design została założona przez Charlesa Williama Eliota School of Landscape Architecture. Podczas trwania kadencji (w latach 1869-1909) Eliot zreformował uczelnię, wprowadzając badania naukowe oraz łącząc naukę z praktyką, http://www.harvard.edu/history/presi-dent/eliot (data dostępu: 13.02.2013).

3

   O pionierach polskiej architektury krajobrazu pisze W. Kosiński, Pionierzy polskiej Architektury Krajobrazu, „Teka Komisji Urbanistyki i Architektury’’ 2008, Oddział PAN w Krakowie, t. XL, s.109-146. Przytoczony artykuł stanowi kompendium wiedzy na temat działalności i osiągnięć polskich architektów i urbanistów, którzy także zajmowali się zagadnieniami zieleni, zarówno w kontekście ochrony krajobrazu kulturowego, jak i projektowania nowych przestrzeni publicznych (parki) oraz rewaloryzacji starych założeń pałacowo-parkowych. Opracowanie to, jak podaje sam autor, jest najbardziej kompletne ze wszystkich, jakie ukazały się dotychczas.