518321519

Opracowane przez Artura Andrzejewskiego wyniki badań zostały przedstawione przez Lucynę Sierzputowską w referacie p.t. „Roślinność dróg leśnych jako wskaźnik presji turystycznej w Słowińskim Parku Narodowym” na Sympozjum Uczelnianych Kół Naukowych SGGW w dniu 12.12.1992 r.

Całość wyników badań podsumowano w 1992 r w pracy magisterskiej Artura Andrzejewskiego p.t. „Zmiany roślinności leśnej w sąsiedztwie dróg Słowińskiego Parku Narodowego” oraz zreferowano na XXIX & XL Seminarium Geobotanicznym Polskiego Towarzystwa Botanicznego 26.02.1993 r (L. Witkowska-Żuk, A. Andrzejewski, K. Dąbrowski, K. Marciszewska - Zmiany roślinności w sąsiedztwie dróg leśnych Słowińskiego Parku Narodowego).

Część wyników badań prowadzonych w Kampinoskim i Słowińskim Parku Narodowym wykorzystano w publikacji: Leokadia Witkowska-Żuk, Artur Andrzejewski, 2002. Vegetation of forest trails as a bioindicator of recreational anthropopressure on forest phytocoenoses. Folia Forestalia Polonica, Seria A - Forestry, 44: 35-53.

Na zaproszenie Wigierskiego Parku Narodowego rozpoczęto badania nad sukcesją roślinności na terenach Parku wyłączonych z turystyki w 1990 r. Rekonesans terenowy i wybór powierzchni do badań przeprowadzono w maju 1990 r (dr hab. Leokadia Witkowska-Żuk, Mateusz Bemaczyk, Wojciech Kołodziej, Mirosław Potapiuk, Lucyna Sierzputowską).

Materiały z badań florystycznych były zbierane corocznie podczas letnich obozów naukowych oraz przez dyplomantów Katedry. Miejscem zamieszkania były domki kempingowe Ośrodka Edukacji Ekologicznej nad zatoką Słupiańską jeziora Wigry. Zarządzająca Ośrodkiem dr Lubosza Wesołowska wprowadzała studentów w tajemnice hydrobiologii (niektórzy po zobaczeniu pod mikroskopem bujnego życia wód jeziornych nie chcieli już zażywać rozkoszy kąpieli!), jak również podczas wypraw terenowych ukazywała piękno niepowtarzalnych krajobrazów Suwalskiego Parku Krajobrazowego oraz tajemnicze zakątki Wigierskiego Parku Narodowego.

Uzyskane wyniki badań stanowiły podstawę 6 prac magisterskich: Wojciech Kołodziej, 1992, „Roślinność wybranych obiektów turystycznych w warunkach zmieniającej się antropopresji w Wigierskim Parku Narodowym” ; Tomasz Skórkiewicz, 1995, „Dynamika roślinności leśnej po wyłączeniu spod biwakowania Półwyspu Dąbek w Wigierskim Parku Narodowym”; Magdalena Koteras, 1997, „Regeneracja fitocenozy leśnej na terenie byłego ośrodka wypoczynkowego nad jeziorem Mulicznym w Wigierskim Parku Narodowym”; Izabela Olędzka, 1997, Dynamika roślinności leśnej po wyłączniu spod biwakowania Półwyspu Dąbek w Wigierskim Parku Narodowym”; Janusz Czerepko, 1997, „Zmiany roślinności przy dwóch szlakach turystycznych w Wigierskim Parku Narodowym w latach 1990-1996” ; Beata Rokita, 1999, „ Reakcje roślinności runa w latach 1990-1998 po likwidacji ośrodka wypoczynkowego nad jeziorem Mulicznym”.

W roku 2000 (29.06.-12.07.) zorganizowano obóz pod opieką dr hab. Leokadii Witkowskiej-Żuk. Uczestnicy: Leszek Szawala, Małgorzata Blicharska, Urszula Czajka, Mariusz Dąbrowski, Marcin Komiluk, Bartosz Kryk, Marta Mrozik, Anna Oklej, Małgorzata Siekierska, Anna Wolnomiejska. Kontynuowano opisy roślinności na powierzchniach badawczych, pobrano próbki glebowe i pracując gorliwie od rana do nocy założono nowe powierzchnie (12 nad Jeziorem Mulicznym i 32 na Półwyspie Dąbek).

W roku 1993 pod opieką dr Jacka Zakrzewskiego i dr Barbary Sudnik-Wójcikowskiej z Uniwersytetu Warszawskiego rozpoczęto wieloletnie badania nad synantropizacją flory Wigierskiego Parku Narodowego. Obserwacje roślinności prowadzono podczas letnich obozów naukowych.