5910202382

Piotrowski, Stettner i Balas, Metody badania pamięci roboczej

Baddeley (1986) określał czas przechowywania informacji słownych mierząc czas ich artykulacji. Przegląd metod badania czasu artykulacji można znaleźć w tekście Mueller, Seymoura, Kierasa i Meyera (2003) .

Badania nad ograniczeniami czasowymi pamięci roboczej najczęściej prowadzone są z wykorzystaniem sekwencyjnej prezentacji bodźców. Pozwala to na analizę tempa zanikania informacji (decay). Należy tu wymienić paradygmat szybkiej, sekwencyjnej prezentacji wzrokowej (rapid serial visual presentation; RSVP. Paradygmat ten obejmuje metody, w których czasy prezentacji bodźców i przerw między nimi są krótkie (od kilkudziesięciu do ok. 300 milisekund). Przykładami metod wykorzystywanych w paradygmacie RSVP są np. zadania span task, przeszukiwania pamięci lub n-back (o dwóch ostatnich metodach piszemy w dalszej części artykułu). Szybka prezentacja zapobiega powtarzaniu materiału, przez co daje możliwość sprawdzenia tempa zanikania śladu pamięciowego.

Do szacowania czasu przechowywania wykorzystuje się często metodę stworzoną przez Saula Sternberga (1966, 1969). W zadaniu Sternberga, osobom badanym prezentowane są bodźce w układzie sekwencyjnym (Ryc. 2), po których pojawia się jeden bodziec testowy. Badani mają odpowiedzieć czy bodziec testowy był we wcześniej prezentowanym zbiorze czy nie. Jako bodźców używa się zazwyczaj liczb lub liter, ale bywają także warianty zadania wykorzystujące materiał niewerbalny (por. Balas, Stettner i Piotrowski w tym tomie).

10