8676616381

wielkość tej siły.

Dołączenie ostróg przeciwślizgowych do gładkiej powierzchni płyty gąsienicowej powoduje przesunięcie strefy ścinania podłoża z powierzchni kontaktu na głębokość równą w przybliżeniu wysokości zagłębienia się ostrogi. Wartość generowanej w podłożu siły jazdy zmienia się, bowiem podczas wymuszonego przez ostrogi przesuwania „cegiełek” podłoża znajdujących się pomiędzy nimi względem nie odkształconej strefy zmienia się para cierna i jest nią teraz para podłoże - podłoże.

Oznacza to, że przy ostrogach następuje deformacja ośrodka zachodząca poniżej poziomu ostróg. Mechanizm deformacji jest zbliżony do procesu ścinania zachodzącego w aparacie bezpośredniego ścinania. Wyznaczając maksymalną siłę jazdy w miejsce adhezji c„ należy wstawić do wzorów (6) i (8) wartość spójności gruntu c, a kąt tarcia zewnętrznego 8 należy zastąpić kątem tarcia wewnętrznego <j>. Zatem (8) przekształci się w (9).

(9)

Pj _nlax - 2BLc + G tan ^

M.G.Bekker (światowej sławy badacz polskiego pochodzenia, jego imieniem nazwano aulę 2.5 w budynku wydziału SiMR PW) stwierdził w pracy [2], że wzór Coulomb’a (9) - opisujący maksymalną siłę jazdy Pj_max - należy rozszerzyć o człon APj_maXB, uwzględniający ścinanie gruntu przez boczne powierzchnie ostróg zanurzone w podłożu.

Człon APjma_XB - w uproszczonej formie - dla maszyny o dwóch gąsienicach Bekker zapisał jako (10), tj.

_n . , -    ~    0,64 h

APj_maxB = 4-h-L-c + G-tg4>-    ^

(10)

gdzie h jest wysokością ostróg.

Wong podał inną postać zależności na siłę APj_max, zapisując ją jako Svm_ax. Także on stwierdził, że siła ta jest reakcją na ścinanie gruntu ostrogami na bocznych powierzchniach kolein tworzonych przez gąsienice. Wartość S_vmax (na jednostkę długości pojedynczego pasa) obliczono według zależności (11).

|+2hz„-ytg

W zależności (11) wprowadzono następujące wielkości fizyczne: y - ciężar właściwy podłoża gruntowego, z_m - średnie zagłębienie ostróg.

10

(11)