8748915074

Wstęp

Rozwój techniki (w tym „wysokich technik" telekomunikacji i przetwarzania informacji) oraz ich powszechne zastosowanie w życiu społecznym i gospodarczym sprawia, że zarówno w praktyce gospodarczej, jak i w administracji państwowej i w wymiarze sprawiedliwości coraz częściej pojawia się potrzeba wykorzystania biegłych - osób służących odpowiednim organom swoją wiedzą i fachowymi umiejętnościami. Rola biegłych we współczesnym postępowaniu sądowym jest trudna do przecenienia, jednocześnie nie cieszą się oni - ogólnie rzecz ujmując - najlepszą opinią. Zarówno informacje prasowe, jak i literatura fachowa, poruszając tematykę biegłych, często pokazują przykłady rażących błędów, czy wręcz patologii w opiniowaniu¹.

¹ Dotyczy to w zasadzie biegłych wszystkich specjalności. Dla przykładu kilka cytatów:

s „Zegarek o wartości ok. 20 000 zł biegły wycenił na kwotę 9660 zł (...). Biegły wyjaśnił, że zegarek wycenia drugi raz w życiu, jest bowiem biegłym od wyceny nieruchomości oraz, że przyjął założenie, że zegarek jest kradziony" (zob. A. Suchecka-Tarnacka: Biegli/ sądowi/ a prawidłowi/ wi/nik postępowania sądowego, http://www.roz-wiązywaniesporów.pl/2013/12/20/biegly-sadowy-a-prawidlowy-wynik-postepow ania-sadowego);

s „Sekcję zwłok ofiary śmiertelnego pobicia siekierą zlecono lekarzowi specjaliście anestezjologii. W trakcie sekcji biegły doszedł jednak do wniosku, iż nie poradzi sobie z opisem licznych ran rąbanych na głowie (...). Z własnej więc inicjatywy odciął głowę, która została dostarczona bez postanowienia prokuratury do naszego Zakładu w wiaderku przez pracownika firmy pogrzebowej (...). Problem nie do rozstrzygnięcia tyczył poprzedzającego zadanie ran głowy dławienia, gdyż z powodu jej odcięcia na wysokości połowy szyi badanie tego rejonu zostało uniemożliwione" (zob. J. Kunz: Błąd w opiniach sądowo-lekarskich w sprawach przestępstw przeciwko zdrowiu i życiu, Katedra Medycyny Sądowej Collegium Medicum UJ, Kraków 1999, s. 36); S „W normie z 1976 r., na którą powołuje się biegły, istnieją informacje, których nie sposób przełożyć na współczesne parkieciarstwo. Normalizacja za czasów PRL-u miała charakter normalizacji państwowej, a Polskie Normy (PN) oraz normy branżowe (BN) były obowiązkowymi normami i pełniły rolę przepisów. Jednak od 1994 r.

7