9773562857

interesy. Po jednej stronie są państwa takie jak: Arabia Saudyjska, Kuwejt i Zjednoczone Emiraty Arabskie. Posiadają olbrzymie rezerwy ropy i bardzo małe populacje. Oznacza to, że w krajach tych nie występuje potrzeba uzyskania jak najwyższego dochodu za wszelką cenę i w krótkiej perspektywie czasu, ponieważ PKB percapita z produkcji ropy i tak jest wysoki. Ważniejsza jest dla nich długofalowa strategia uwzględniająca walkę z konkurencją oraz zabezpieczanie i powiększanie udziału rynkowego. Państwa te, mając na uwadze kryzysy z lat 1973-74 i 1979-80, doskonale zdają sobie sprawę z zagrożeń jakie niosą za sobą niekontrolowane podwyżki cen ropy. Zbyt wysoka cena tego surowca w krótkiej perspektywie przynosi znaczny wzrost dochodu dla eksportera, jednakże w długim okresie, wskutek wdrażania programów oszczędnościowych i zastosowania alternatywnych źródeł energii, dochody i udział w rynku znacznie spadają.

Po drugiej stronie barykady stoją kraje takie jak: Iran, Irak, Algieria, Nigeria i Wenezuela. Chociaż posiadają spore rezerwy ropy, mają także spore populacje, co powoduje, że zysk ze sprzedaży tego surowca per capita jest dużo mniejszy. Głównym motywem działania jest więc zaspokajanie krótkofalowych interesów i dążenie do uzyskania jak największych dochodów ze sprzedaży ropy w jak najkrótszym czasie. Pozytywnym aspektem takiego postępowania jest tłumienie niepokojów społecznych poprzez poprawcę statusu życia, przy czym ważne jest, aby lokalna społeczność skojarzyła poprawę warunków życia z rządzącą w danym okresie siłą polityczną. Doskonałym przykładem tego typu postępowania jest polityka prezydenta Wenezueli Hugo Chaveza, który poprzez inwestowanie petrodolarów w konsumpcję, cieszy się niesłabnącym poparciem społecznym. Dążenie do osiągnięcia jak największych zysków, jak najmniejszym kosztem i w jak najkrótszym czasie, w myśl zasady „tu i teraz”, prowadzi jednak w dhiższej perspektywie czasu do nieuchronnych kryzysów, czemu starają się przeciwdziałać inne państwa OPEC.

OPEC stworzył swój własny „koszyk” różnych rodzajów ropy, aby na ich podstawie ustalać tzw. cenę referencyjną, która ma pomóc w monitorowaniu światowych rynków. Od 1987 r. do 15 czerwca 2005 r. była to arytmetyczna średnia cen z 7 rodzajów ropy z Algierii, Indonezji, Nigerii, Arabii Saudyjskiej, ZEA, Wenezueli i Meksyku. Obecnie w „koszyku” znajduje się 11 rodzajów ropy ze wszystkich krajów członkowskich.

197