1108720777

oraz o podobnych kształtach polega na stosowaniu silnego docisku materiału oraz tzw. żeber (progów) i listew ciągowych (rys. VII/12). Powoduje to zwiększenie naprężeń rozciągających (promieniowych), a tym samym (patrz warunek plastyczności (VII.2>) obniżenie (co do wartości bezwzględnej) naprężeń ściskających (obwodowych), które wywołują utratę stateczności (fałdowanie materiału) w strefie swobodnej. Silne rozciąganie blachy wymaga podwyższenia współczynników ciągnienia, przez co zwiększa się liczba operacji.

Rys. VI 1/12. Żebro ciągowe wykonane na płycie ciągowej (a) i listwa ciągowa osadzona w dociskaczu

(b)

6.I.3.I. Wytłoczki o dowolnym kształcie

Podczas ciągnienia wytłoczek o dowolnym kształcie wzdłuż obwodu występują nierównomierne odkształcenia. Żebra, względnie listwy ciągowe (pojedyncze lub wielokrotne) stosuje się zwykle tylko na pewnych odcinkach obwodu, zwłaszcza wzdłuż dłuższych prostoliniowych boków oraz większych łuków i dużych promieni naroży. Kształt półwyrobu określa się w przybliżeniu, ustalając maksymalne i minimalne wymiary na podstawie rozwinięć na płaszczyznę wzdłuż odpowiednich kierunków. Dokładne określenie kształtu i wymiarów materiału wstępnego oraz przebiegu odkształceń, rozkładu grubości blachy, a także przewidywanie zjawisk utraty stateczności i dekohezji wymaga przeprowadzenia modelowania matematycznego procesu z wykorzystaniem