1492317394

Rys.3 Schemat technologii 3DP oraz drukarka ZPrinter 650.

Substancja łącząca ziarna zgodnie z danym przekrojem modelu jest dozowana przez dysze drukujące. Zazwyczaj jest nim ciekle lepiszcze. Po wykonaniu warstwy, tworzona jest następna. Czynności te są powtarzane, aż do ukończenia budowy modelu. Podobnie jak w SLS, niespojony proszek stanowi materiał podtrzymujący. Otrzymany w ten sposób model jest porowaty, a cząsteczki proszku łączą się ze sobą niewielkimi mostkami spoiwa. Słabe wiązania wpływają na trwałość modelu, a w szczególności na kruchość jego powierzchni zewnętrznej. W celu zwiększenia wytrzymałości poddaje się go dodatkowej obróbce wykańczającej, która polega na utwardzeniu powierzchni modelu. Technologia 3DP może być stosowana do wytwarzania scaffoldów wszczepianych do żywych organizmów. Wymaga jednak doboru odpowiednich materiałów oraz dodatkowej post-procesowej obróbki modelu. Znaczący rozwój inżynierii materiałowej przyczynił się do powstania nowych sproszkowanych biomateriałów. Najpopularniejszym materiałem stosowanym w 3DP jest hydroksyapatyt a także jego mieszanki z fosforami wapnia. W przypadku modeli ceramicznych, najczęściej poddawane są one procesom wygrzewania w trakcie których odparow uje spoiwo, a cząsteczki proszku łączą się ze sobą [7].

W technologii FDM modele są budowane z półciekłych, roztopionych materiałów. które dozowane są bezpośrednio na platformę. Głównymi elementami urządzenia pracującego w technologii FDM są: poruszający się kartridż, układ w którym podgrzewany jest materiał oraz platforma, na której budowany jest model (Rys.4). Materiał z kartridża jest transportowany do systemu, któiy podgrzewa go do temperatury topnienia. Następnie roztopiony materiał, dozowany jest na platfonnę. Odbywa się to zgodnie z programem sterującym, który kontroluje mchy głowicy

19