1941125332

w roku szk. 1949/50 polecono przyjqć na rok szk. 1950/51 do kl. III tyle młodzieży, aby stan liczbowy uczniów klas III był o 36% wyższy w stosunku do liczby uczniów kl. II w roku szk. 1949/50.

Realizacja planowego rozwoju szkolnictwa podstawowego w okresie planu 6-lelniego wymagała rozbudowy sieci zakładów kształcenia nauczycieli oraz zwiększenia liczby przyjęć do klas pierwszych. Głównq i podstawową rolę w tym zakresie odegrały licea pedagogiczne, które do roku 1956, kiedy to zaczęli napływać pierwsi absolwenci studiów nauczycielskich, kształciły nauczycieli wszystkich przedmiotów w szkole podstawowej. Na początku lat pięćdziesiątych zaczęto szukać sposobów sprzyjających przygotowaniu nauczycieli specjalistów do nauczania niektórych przedmiotów w szkolnictwie podstawowym. Temu celowi miała służyć specjalizacja w liceach pedagogicznych w postaci dwuletniego szkolenia intensywnego w zakresie takich przedmiotów jak: wychowanie fizyczne, język rosyjski, opieka nad dzieckiem, praca harcerska. Oceniając poczynania władz oświatowych w tym zakresie trzeba podkreślić, że specjalizacja nie może być prowadzona w ramach programu szkoły średniej, a raczej na podbudowie takiej szkoły.

W aktualnej sytuacji zachodziła pilna potrzeba gruntownej i perspektywicznej reformy systemu kształcenia nauczycieli. Problematyce tej poświęcona była krajowa narada aktywu oświatowego, którą zorganizowało Ministerstwo Oświaty w Otwocku w dniu 3 lutego 1953 roku ¹⁹. Po wysłuchaniu referatu H. Jabłońskiego, poświęconego nowej koncepcji systemu kształcenia nauczycieli, jak i dyskusji, uczestnicy konferencji zgodni byli co do tego, że: 1) trzeba utrzymać 4-letnie iicea pedagogiczne, ale ograniczone w swej funkcji do klas I — IV szkoły podstawowej; 2) powołać 2-letnie studia nauczycielskie, które winny przygotowywać nauczycieli specjalistów do nauczania przedmiotowego w klasach V—VII; 3) studia w wyższych szkołach pedagogicznych przedłużyć do 4 lat z równoczesnym wprowadzeniem zasady kończenia studiów egzaminem magisterskim. Dyskusja na temat reorganizacji systemu kształcenia nauczycieli prowadzona była w Instytucie Pedagogiki, w Poiskiej Akademii Nauk, na konferencjach i kursach nauczycielskich a także na łamach prasy pedagogicznej ²⁰. Na potrzebę podniesienia poziomu kształcenia nauczycieli zwróciła także uwagę uchwała II Zjazdu PZPR w 1954 roku.

W oparciu o opracowany projekt Prezydium Rządu podjęło w dniu 18 maja 1954 r. uchwałę w sprawie ulepszenia systemu kształcenia nauczycieli szkół podstawowych i średnich ²¹. Uchwała zdecydowała, że kształcenie

^l:‘ Archiwum Akt Nowych w Warszawie (dalej cyt.: AAN w Warszawie), Akta Depar-tamertu Kształcenia Nauczycieli Ministerstwa Oświaty, syng. 114/6; Zob. również. K. Wojciechowski, Z historii kształcenia kadr nauczycielskich w Polsce Ludowej (w:) Pedagogika na usługach szkoły, pod red. F. Korniszewskiego, Warszawa 1964, s. 314.

²⁰    Zob. „Nowa Szkoła", 1953, nr 2, 3, 4; 1954, nr 4.

²¹    Dz. Urz. Min. Ośw., 1954, nr 7, poz. 57.

25