2906543411

nego, co nie wyklucza oczywiście możliwości, i w pewien sposób konieczności, wzorowania się na nim w pracach nad projektami poszczególnych systemów.

STRUKTURA REKORDU FIZYCZNEGO

Na ogół w projektach formatów wymiany danych bibliograficznych przyjmuje się strukturę zapisu danych na nośniku magnetycznym zgodną 2 zaleceniami normy ISO 2709 /1/• Norma ta przewiduje następujące części rekordu fizycznego:

-    etykietę rekordu

-    tablicę adresów

-    pola danych

-    ogranicznik koóca rekordu_f

przy czym etykieta jest częścią o stałej długości i strukturze, o-granicznik stałym znakiem przyjętym w danej implementacji normy, tablica adresów jest częścią o zmiennej długości zbudowaną jednak zawsze z elementów o jednakowej długości i strukturze, natomiast pola danych tworzą część o zmiennej długości, zależnej od ilości wpisanych informacji.

• W tabeli 1. porównano etykiety rekordu; zalecaną przez IS0-2709 z etykietą rekordu CCF. Z porównania wynika, iż budowa i zawartość etykiety rekordu CCF jest całkowicie zgodna z zaleceniami normy. Jedynie w dwu miejscach, które zgodnie z normą mogą być dowolnie interpretowane przez konkretną implementację, CCF przyjęło swoje własne rozwiązania. Znak na pozycji 7 (pozycje oznaczane są od 0 do 23) służy do określenia poziomu bibliograficznego opisu, natomiast znak na pozycji 22 ma zawsze wartość 2, co wskazuje, że dodatkowa sekcja w elemencie tablicy adresów ma długość 2 znaki, a więc cały element jest długością 14 (zobacz ta -bela 2 - struktura elementu tablicy adresów CCF) - a nie tak jak to

170