3329132914

Chińczycy, mieszkańcy Okinawy bywali w Chinach. Okres rozkwitu wyspy i bogatej współpracy z cesarstwem Chin trwał do XVII wieku. „Korzeni unikalnej sztuki samoobrony określanej jako Ryu-te (choć powszechnie zwanej karate) należy szukać w dawnym Ryukyu, dzisiaj noszącym nazwę Okinawy. Był to mały niepodległy kraj leżący na kilkunastu wyspach, idealistyczne królestwo założone przez ludzi rozmiłowanych w wolności i pokoju. Jasna gwiazda świecąca na bezmiarze wód południowo-zachodniego Pacyfiku. Formowanie królestwa Ryukyu rozpoczęło się pod koniec XII wieku. Aż do początków piętnastego stulecia w państwie istniały trzy potężne księstwa zwane Hokuzan, Chuzan i Nasan. W chwili obecnej są to okręgi administracyjne, dodatkowo podzielone na dystrykty. W XV wieku sławny Sho Hashi dokonał ostatecznego zjednoczenia kraju, założył stolicę Shuri i specjalnym nakazem zabronił noszenia broni. Z drugiej strony, wśród prostego ludu coraz powszechniejsza stawała się znajomość walki wręcz. Sho Hashi zawarł wiele traktatów pokojowych i zapoczątkował handel z ościennymi państwami.”¹⁴

„Dla pełniejszego wprowadzenia w dzieje sztuki walki znanej jako Naha-te, Shuti-te i Tomari-te, koniecznych jest kilka wyjaśnień. W królestwie Ryukyu najstarszy syn wojownika przejmował tytuł i dziedzictwo ojca. Synowie kasztelanów na stałe pozostawali w Shuri, w najbliższym otoczeniu władcy. Wszyscy z nich zgłębiali tajniki sztuki Shuri-te. Pozostali potomkowie - w drugiej, trzeciej lub czwartej linii - nie mieli obowiązku służyć na dworze króla. Wyjeżdżali więc z Shuri do Naha lub Tomari i podejmowali jakąś pracę, aby utrzymać się przy życiu. „Własną” sztukę walki określali jako Shuri-te, Naha-te albo Tomari-te, pragnę jednak podkreślić, że nie były to odrębne style. Nazwa była po prostu nazwą miasta lub regionu. Warto także pamiętać, że w tamtych czasach chłopom nie wolno było praktykować sztuk walki.”¹⁵

W XVII wieku samurajowie z Satsumy, położonej na najdalej wysuniętym na południe krańcu wysp japońskich, najechali i podbili Okinawę. Wtedy rozpoczął się drugi historyczny okres rozwoju, w którym, tym razem nowe władze, zabroniły mieszkańcom posiadania broni. Wtedy także miejscowe sztuki walki zeszły do podziemia. Trenowano w tajemnicy, głównie w nocy w małych grupach. Mistrz i kilku uczniów. Choć zasadą było to, że sztuki walki uczył ojciec syna lub synów. Nazwa

^l4Oyata T.S., Ryu-Te No Michi Klasyczna sztuka walki z Okinawy, Oficyna Wydawnicza „ABA”, Warszawa 2001. s.25 ^l5Tamże s. 64

18